• Urodzony 6 września 1974 roku w Oxford (Wielka Brytania)
• Zaczął grać w wieku 2,5 lat razem ze starszymi braćmi
• Status profesjonalny od 1993 roku
• Zakończenie kariery 23 września 2007 roku
• Jego wielką inspiracją był Bjorn Borg. Gdy miał 6 lat po raz pierwszy odwiedził londyński Wimbledon i ujrzał swojego idola w akcji.

1993 – 1994

W pierwszym sezonie profesjonalnej gry próbował swych sił głównie w challengerach i imprezach Futures. W kolejnym roku zaczął startować w turniejach rangi ATP. Najlepszym wynikiem była trzecia runda osiągnięta w Tokio. Zadebiutował na Wimbledonie, jednak poniósł porażkę w meczu pierwszej rundy z Davidem Prinosilem.

1995

W dalszym ciągu głównie brał udział w challengerach, a w Seulu i Reunion Island został ich triumfatorem. W turniejach ATP doszedł najdalej do ćwierćfinału w Nottingham. W tym sezonie wystartował również w dwóch turniejach wielkoszlemowych: na Wimbledonie w drugiej rundzie przegrał mecz z Samprasem, natomiast na US Open na tym samym etapie wyeliminował go Jared Palmer.

1996

Rok zainaugurował w Sydney, gdzie dotarł do drugiej rundy. Na Australian Open również poniósł porażkę w drugim meczu turnieju głównego. Jednak w dalszej części sezonu osiągnął kilka ważnych półfinałów: w Szanghaju, Rotterdamie, Kopenhadze, Seulu, Lyonie i Ostrawie. Wziął udział w Wimbledonie, gdzie w pierwszej rundzie pokonał Kafelnikova – zwycięzcę French Open. Ta wygrana była dla niego inspiracją, więc w dalszej części turnieju grał świetnie. Przegrał dopiero w ćwierćfinale w meczu z Toddem Martinem. Start na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie zakończył się sukcesem – Henman wywalczył srebrny medal w grze podwójnej w parze z Neilem Broadem. Na US Open poprawił wynik z poprzedniego roku – dotarł do czwartej rundy, w której przegrał z Edbergiem.

1997

Sezon rozpoczął świetnym występem w Doha. Dotarł do finału, gdzie jednak musiał uznać wyższość Jima Couriera. W Sydney odniósł swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo, wygrywając z Carlosem Moyą. Kolejny finał odnotował w Antwerpii, gdzie uległ Rossetowi. W Mediolanie dosięgnęła go kontuzja, która wykluczyła Henmana z udział u w turniejach przez 6 tygodni. Powrócił na kort w Miami, jednak pełnię formy odzyskał w Nottingham, gdzie dotarł do półfinału. W wielkoszlemowym French Open, odpadł już w pierwszej rundzie, natomiast na Wimbledonie, podobnie jak przed rokiem, osiągnął ćwierćfinał. Po przegranym meczu w drugiej rundzie US Open, Henman odniósł swoje drugie zwycięstwo, wygrywając w Tashkent spotkanie finałowe z Rossetem.

1998

W Sydney niestety nie udało mu się obronić tytułu, przegrywając w finale z Karolem Kucerą. W kolejnych turniejach, w tym na Australian Open, odpadał już w pierwszych rundach. Lepszy występ odnotował w Londynie, gdzie dotarł do ćwierćfinału, natomiast świetnie spisał się w rozgrywkach w Miami, w których osiągnął półfinał. Na kortach Rolanda Garrosa ponownie odpadł w pierwszej rundzie, jednak w Queen’s Clubie zagrał w ćwierćfinale, natomiast na Wimbledonie pierwszy raz w życiu dotarł do półfinału. W Los Angeles znalazł się w finale, w którym nie sprostał Andre Agassiemu. W prestiżowym turnieju w Toronto doszedł do półfinału, a na US Open do czwartej rundy. Kolejny turniejowy tytuł udało mu się wywalczyć w Bazylei, pokonując tym razem Agassiego w finale.

1999

Z początkiem roku odnotował finały w Doha i Rotterdamie, natomiast w wielkoszlemowym Australian Open osiągnął trzecią rundę. W Hamburgu doszedł do ćwierćfinału, a w Rzymie i na French Open doszedł do trzecich rund. Po raz pierwszy w karierze dotarł do finału na kortach Queen’s Clubu, a na Wimbledonie ponownie zagrał w półfinale. W obu spotkaniach nie sprostał jednak Samprasowi. W kolejnych turniejach odpadał w pierwszych rundach, włączając w to również US Open, gdzie uległ już w pierwszym meczu. Ostatni finał w sezonie zagrał w Bazylei, w którym pokonał go Kucera.

2000

Początek roku przyniósł ćwierćfinał w Adelajdzie i czwartą rundę w Australian Open. W Rzymie i Scottsdale dotarł do finałów, niestety w obu poniósł porażki. W Miami i Estoril zaliczył ćwierćfinały, natomiast w Hamburgu i na French Open odpadał w trzecich rundach. W Queen’s Clubie i Nottingham poszło mu bardzo słabo, przegrywał kolejno w drugiej i pierwszej rundzie. Na Wimbledonie już w czwartej rundzie rozgromił go Philippoussis. Lepsze wyniki przyszły w Cincinnati, gdzie dotarł do finału, a także w Indianapolis, gdzie osiągnął półfinał. Na US Open zakończył udział w trzeciej rundzie. Po półfinale w Hongkongu, w końcu udało mu się wygrać halową imprezę w Wiedniu. W końcówce sezonu osiągnął półfinał w Bazylei, natomiast wygrał jeszcze w Brighton, wygrywając w finale z Hrbatym.

2001

Na początek sezonu osiągnął półfinał w Adelajdzie i drugi raz z rzędu czwartą rundę Australian Open. Zwycięstwo mógł świętować już na kolejnym turnieju, rozgrywanym w Kopenhadze. W kolejnych imprezach doszedł najdalej do ćwierćfinałów w Scottsdale i Monte Carlo. Na French Open ponownie zakończył swój udział w trzeciej rundzie. W londyńskim Queen’s drugi raz w życiu dotarł do finału, w którym jednak nie dał rady wygrać z Hewittem. Na Wimbledonie ponownie doszedł do półfinału, gdzie poniósł porażkę w meczu z Ivanisevicem. W Cincinnati osiągnął półfinał, w Indianapolis ćwierćfinał, a na US Open przegrał już w trzeciej rundzie. W niemieckim Stuttgarcie odnotował kolejny ćwierćfinał. W Bazylei odniósł zwycięstwo, po wygranym finałowym spotkaniu z Rogerem Federerem.

2002

Sezon rozpoczął wygraną w Adelajdzie, po zwycięstwie nad Philippoussisem w finale. W Australian Open, uważany za jednego z faworytów do zwycięstwa, po raz trzeci z rzędu odpadł w czwartej rundzie. W Rotterdamie i Indian Wells odnotował finały, a w Monte Carlo półfinał. Na turnieju w Queen’s kolejny raz dotarł do finału, ponownie jednak nie sprostał Hewittowi. Tego samego zawodnika nie udaje mu się pokonać w półfinale Wimbledonu, gdzie po odpadnięciu Samprasa i Agassiego, był niemal pewnym kandydatem do końcowego triumfu. Do końca roku bez większych sukcesów – trzecia runda US Open i ćwierćfinał w Bazylei.

2003

Po raz pierwszy wystartował w Rotterdamie, gdzie został wyeliminowany już w pierwszej rundzie przez Ljubicica. W kolejnych turniejach odpadał w pierwszych bądź drugich rundach, dopiero w Hamburgu i French Open dotarł do trzeciej rundy. W Queen’s Clubie przegrał spotkanie półfinałowe z Grosjeanem, a na Wimbledonie uległ temu samemu przeciwnikowi w ćwierćfinale. Triumfował w Waszyngtonie, po wygranym meczu finałowym z Fernando Gonzalezem. W US Open już w pierwszej rundzie pokonał go Andy Roddick. W Wiedniu, gdzie w 2000 roku wywalczył tytuł, w półfinale Carlos Moya pozbawił go szansy na dalszy awans. Zwycięstwo odniósł w ostatnim swoim turnieju w tym sezonie rozgrywanym w Paryżu, gdzie w finale uległ mu Andrei Pavel.

2004

Pierwszy występ odnotował w Doha, jednak odpadł w półfinale. Na Australian Open nieco gorzej niż do tej pory – przegrał w trzeciej rundzie z Guillermo Canasem. W Rotterdamie w meczu o finał, kolejny raz w karierze musiał uznać wyższość Lleytona Hewitta. W Indian Wells dotarł do finału, w którym pokonał go Roger Federer. Na kortach Rolanda Garrosa osiągnął najlepszy wynik w karierze. Odpadł dopiero w półfinale, kiedy to lepszy okazał się Guillermo Coria. W Queen’s Clubie, w porównaniu do lat ubiegłych, wypadł słabo i odpadł już w drugiej rundzie. Z Wimbledonu w ćwierćfinale wyeliminował go Mario Ancic. Świetny występ zaliczył na US Open. Dotarł najdalej w swojej karierze i przegrał dopiero w półfinale z pierwszą rakietą świata – Rogerem Federerem.

2005

Największym awansem Henmana w tym sezonie były ćwierćfinały w Rotterdamie, Dubaju, Indian Wells, Miami i na kortach Queen’s. Na wielkoszlemowych turniejach dotarł do trzeciej rundy Australian Open, drugie rundy osiągnął na French Open i Wimbledonie, natomiast na US Open już w pierwszym spotkaniu uległ Fernando Verdasco. Pozostałe turnieje kończył na wczesnych etapach rywalizacji.

2006

W tym roku Henman odnotował jeden finał. W Tokio przegrał mecz o tytuł z światową jedynką – Rogerem Federerem. W Zagrzebiu i w londyńskim Queen’s dotarł do półfinałów, przegrywając kolejno ze Stefanem Koubkiem i Lleytonem Hewittem. Na wielkoszlemowym Australian Open odpadł już w pierwszej rundzie, natomiast na French Open, Wimbledonie i US Open osiągnął jedynie drugie rundy. W pozostałych turniejach najwyżej dotarł do ćwierćfinału: w Dubaju, Waszyngtonie i Bangkoku.

2007

Rok zaczął się słabo i niestety w ten sam sposób się zakończył. Na French Open i w Queen’s odpadł w pierwszych rundach. W Nottingham, na Wimbledonie i US Open ulegał już w drugich meczach rozgrywek. Zagrał jeszcze jedno spotkanie, reprezentując Wielką Brytanię w Pucharze Davisa, po czym 23 września 2007 ogłosił zakończenie kariery.

CIEKAWOSTKI

• Od 1996 roku został liderem brytyjskiego tenisa.
• Najwyższą pozycję w rankingu zajmował 7 sierpnia 2002 roku, kiedy to był 4. tenisistą świata.
• Pochodzi z rodziny o tradycjach tenisowych. Jego dziadek występował na Wimbledonie w latach 50.

Tim Henman w swojej karierze zawodniczej wygrał 11 turniejów singlowych. Był wielokrotnym finalistą wielu rozgrywek rangi ATP, a na imprezach wielkoszlemowych łącznie 6 razy dotarł do półfinałów Rolanda Garrosa, Wimbledonu i US Open.