• Urodzony 14 sierpnia 1984 roku w Tibro (Szwecja)
• Zaczął grać w wieku 5 lat
• Status profesjonalny od 2001 roku
• Odniósł wiele sukcesów juniorskich. W 2001 roku triumfował w nieoficjalnych mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej, był również mistrzem Europy w singlu.

2001 – 2002

Debiut w turnieju cyklu ATP odnotował w 2001 roku w Sztokholmie, gdzie dotarł do drugiej rundy. W drugim zawodowym sezonie grał głównie w challengerach i rozgrywkach rangi Futures. Wystartował również w szwedzkim Bastad, a dzięki „dzikiej karcie” również w wielkoszlemowym US Open, gdzie udało mu się dojść do drugiej rundy.

2003

W dalszym ciągu brał udział w wielu challengerach i rozgrywkach Futures, jednak coraz lepsze wyniki zaczął odnotowywać w turniejach wyższej rangi. Osiągnął finał w Sztokholmie i półfinał w Szanghaju. Na trawiastych kortach Wimbledonu dotarł do trzeciej rundy. W tym sezonie znalazł się w pierwszej setce rankingu ATP, a na koniec roku był na 60. pozycji.

2004

W Lyonie odniósł swoje pierwsze turniejowe zwycięstwo. O tytuł walczył jeszcze w Marsylii, jednak uległ w pojedynku z Dominikiem Hrbatym. Półfinały odnotował w Nottingham i Bastad, a do ćwierćfinałów dotarł w Bangkoku i Paryżu. Wśród turniejów wielkoszlemowych odnotował drugie rundy podczas Australian Open i US Open. Na French Open i Wimbledonie przegrał pierwsze spotkania.

2005

Triumfował podczas rozgrywek w Milanie. Kontuzja uniemożliwiła mu starty na część sezonu. W późniejszych turniejach najlepszy wynik osiągnął w Metz, gdzie dotarł do ćwierćfinału. W rywalizacji wielkoszlemowej najdalej awansował na US Open, w którym odnotował trzecią rundę. Z końcem sezonu został sklasyfikowany na 77. miejscu w rankingu.

2006

W Memphis był bliski zdobycia kolejnego zwycięskiego pucharu. Jedna w finale musiał uznać wyższość Tommy’ego Haasa. W półfinałach w Nottingham, New Haven i Sztokholmie jego rywale nie pozwolili mu na dalszy awans. W światowym rankingu odnotował awans na 25. pozycję.

2007

Najlepszym wynikiem w tym roku był półfinał, który osiągnął w Dausze, Marsylii i Dubaju. Ćwierćfinałowe spotkania rozegrał w Monte Carlo i Bastad. Najlepszy wielkoszlemowy start odnotował podczas Wimbledonu, gdzie dotarł do trzeciej rundy. Sezon zakończył przedwcześnie z powodu kontuzji nadgarstka. W światowym rankingu tenisistów zajmował 41. miejsce.

2008

Odniósł zwycięstwo w Lyonie. W Rotterdamie, Memphis i Sztokholmie dotarł do finałów, w których jednak uległ rywalom. W Dusseldorfie podczas World Team Championship wygrał wszystkie swoje spotkania. W turniejach wielkoszlemowych najlepszy występ odnotował na French Open, gdzie osiągnął trzecią rundę. Na koniec roku był na 17. pozycji w rankingu ATP.

2009

W tym roku odniósł zwycięstwo w rywalizacji w szwedzkim Bastad. Świetny występ odnotował podczas French Open, gdzie po raz pierwszy w karierze dotarł do finału imprezy wielkoszlemowej. W decydującym pojedynku uległ jednak Rogerowi Federerowi. W kończącym sezon Barclays ATP World Tour Finals w Londynie osiągnął półfinał. Sezon zakończył jako 8. tenisista świata.

2010

Kolejne tytuły w zawodowej karierze zdobył w Paryżu i Rotterdamie. Podczas French Open w ćwierćfinale wygrał mecz ze swoim pogromcą z poprzedniego roku – Rogerem Federerem. Dotarł do finału, jednak tym razem musiał uznać wyższość Rafaela Nadala. Finały odnotował ponadto w Bastad i Barcelonie.

2011

Sezon 2011 rozpoczął pod okiem nowego trenera – Claidio Pistolesi. Odniósł zwycięstwo w turnieju Brisbane International, co przyczyniło się do lepszego rozstawienia na Australian Open, gdzie doszedł do czwartej rundy imprezy (został pokonany przez Aleksandra Dołgopołowa). W trakcie ABN AMRO World Tennis Tournament obronił swój tytuł mistrzowski z 2010 roku, zwyciężając w finale z Jo-Wilfredem Tsongą. Trzecim zwycięskim turniejem Robina był Open 13, rozgrywany w Marsylii. Był to trzeci tytuł mistrzowski tenisisty w tym sezonie. Po zaledwie pięciu miesiącach współpracy, Soderling postanowił rozstać się ze swoim trenerem i powołał w to miejsce nowego człowieka nazwiskiem Freddrik Rosengram. Na French Open udało mu się dość do ćwierćfinałowej rozgrywki, gdzie uległ ówczesnemu numerowi jeden – Rafaelowi Nadalowi. Kolejny turniej wielkoszlemowy – Wimbledon – zakończył na trzeciej rundzie. Czwarty tytuł sezonu zdobył na Swedish Open. Z powodu kontuzji nadgarstka opuścił turnieje w Cincinnati oraz Montrealu. Zrezygnował również  z udziału w US Open – decyzja ta była spowodowana zachorowaniem na mononukleozę. Szwedzki zawodnik zakończył sezon na 13. pozycji w rankingu ATP.

2012

Ze względu na ciągłe kłopoty z powrotem do zdrowia, Soderling zapowiedział, że na pewno będzie zmuszony opuścić początek nowego sezonu, w tym tak ważne imprezy jak Australian Open, Mastersa w Indian Wells i French Open. Nieco później w mediach pojawiła się informacja, iż najwcześniej kibice zobaczą go na kortach po londyńskich Igrzyskach Olimpijskich, co jednak ostatecznie nie nastąpiło. W lipcu wypadł z rankingu ATP, ponieważ od dwunastu miesięcy nie zanotował żadnego występu. Obecnie nawet sam Szwed nie jest w stanie podać przybliżonej daty jego powrotu do gry, a co więcej nie wiadomo, czy finalista Rolanda Garrosa 2010 kiedykolwiek sięgnie jeszcze po rakietę w zawodowym cyklu.

CIEKAWOSTKI

• Sezon 2001 zakończył na 4. miejscu światowego rankingu juniorów.
• W tym samym roku debiutował w cyklu zawodowym ATP Tour, dopuszczony z "dziką kartą" do turnieju w Sztokholmie.

W swojej dotychczasowej karierze Robin Soderling zdobył 10 tytułów w rozgrywkach cyklu ATP Tour. Najwyższą pozycję w rankingu zajmował w listopadzie 2010 roku, kiedy to został sklasyfikowany na 4. pozycji. Dwukrotnie był finalistą wielkoszlemowego French Open, jednak musiał uznać wyższość swoich rywali.