• Urodzony 28 grudnia 1972 roku w Mount Isa (Australia)
• Status profesjonalny od 1991 roku

1991 – 1992

Pierwszy rok upłynął głównie na startach w challengerach, podczas których osiągnął finał w Auckland. Zadebiutował również w turnieju rangi ATP w Brisbane, jednak przegrał w pierwszej rundzie. W drugim sezonie zawodowej gry, pierwszy raz w karierze zagrał w wielkoszlemowym Australian Open, gdzie odpadł już w pierwszej rundzie. Na kortach Queen’s Clubu i w Brisbane również uległ w pierwszych meczach. W challengerach dotarł do dwóch półfinałów.

1993

Początek sezonu nie był zbyt udany dla Raftera. W Auckland, Australian Open i Indian Wells odpadł w początkowych rundach.  Następnie wziął udział w kwalifikacjach do Wimbledonu, przeszedł je, a w turnieju głównym w 1/16 finału uległ Andre Agassiemu. Podczas tego występu zwrócił na siebie uwagę fachowców. W Indianapolis również spisał się znakomicie – dopiero w półfinale Becker pozbawił go szansy na dalszy awans. Na koniec roku znalazł się w pierwszej setce rankingu. Przyznano mu także prestiżową nagrodę debiutanta roku 1993.

1994

Rozpoczął sezon w Adelajdzie, gdzie osiągnął półfinał, a na Australian Open dotarł do trzeciej rundy. W Indian Wells powtórzył wynik z Melbourne, natomiast w Miami awansował do półfinału, który jednak przegrał z Agassim. Pierwszy mecz finałowy odnotował w Hongkongu. Debiutancki występ na French Open wypadł bardzo dobrze – Rafter doszedł do czwartej rundy turnieju. W Manchesterze zdobył swój pierwszy tytuł. Na Wimbledonie przegrał mecz w drugiej rundzie, a na US Open w trzeciej. Rok ukończył na wysokim 20. miejscu w światowym rankingu.

1995

W Adelajdzie zagrał nieco słabiej niż przed rokiem, osiągając ćwierćfinał, natomiast na Australian Open poprawił wynik i dotarł do czwartej rundy. W Indian Wells i Miami zakończył swój udział na etapie trzeciej rundy. Później długo nie mógł odnaleźć formy – w turniejach europejskich odpadał w pierwszych rundach, w tym na Wimbledonie. W Waszyngtonie udało mu się dojść do półfinału, w Los Angeles osiągnął ćwierćfinał, a w Cincinnati uległ przeciwnikowi w trzeciej rundzie.

1996

W tym roku był dosłownie nękany kontuzjami, w związku z czym był zmuszony ograniczyć starty turniejowe. Z tego powodu, zrezygnował w trakcie meczu drugiej rundy z udziału w Australian Open. Na korcie pojawił się na rozgrywkach w Hongkongu. W Queen’s Clubie osiągnął ćwierćfinał, a występ na Wimbledonie również należał do udanych, gdzie doszedł do czwartej rundy. W drugiej połowie sezonu rozegrał ćwierćfinały w Waszyngtonie i Toronto a także dotarł do trzeciej rundy w New Haven. Po turnieju w Pekinie, z udziału w kolejnych imprezach, wykluczył go kolejny uraz. W rankingu ATP zajmował pozycję dopiero w siódmej dziesiątce.

1997

Po wyleczeniu kontuzji osiągnął ćwierćfinał w Sydney. Potem szło mu już tylko lepiej. W finale w Filadelfii, co prawda uległ Samprasowi, jednak jedno z jego zagrań w tym meczu określono mianem „piłki roku”. Kolejne mecze finałowe rozegrał w Hongkongu i St. Poelten, natomiast półfinał odnotował w Tokio. Do tego samego etapu, co w stolicy Japonii, udało mu się dojść w czasie wielkoszlemowego French Open. Dobra passa nie opuściła go w Londynie – odnotował ćwierćfinał w Queen’s Clubie i czwartą rundę na Wimbledonie. Latem ugruntował swoją pozycję. Zagrał finał w New Haven i Long Island. Wtedy też po raz pierwszy triumfował na imprezie rangi Wielkiego Szlema – US Open. Kolejne finałowe spotkanie w tym sezonie rozegrał w Monachium, a półfinałowe w Stuttgarcie i Sztokholmie. Na koniec roku zaliczył ogromny awans w rankingu – zajmował 2. pozycję w rankingu ATP.

1998

W Sydney dotarł do półfinału, jednak na Australian Open, gdzie był uznawany za faworyta, odpadł niespodziewanie w trzeciej rundzie. W Antwerpii osiągnął kolejny półfinał w sezonie, ćwierćfinały odnotował w Londynie i Rotterdamie. W Indian Wells i Miami wypadł nieco gorzej i szybko skończył udział w turniejach. Zwycięstwo odniósł w indyjskim Chennai. Później przyszedł słabszy okres – został wyeliminowany w pierwszych rundach w Tokio, Rzymie, St. Poelten i Queen’s. Na French Open przegrał mecz w drugiej rundzie. W Rosmalen wywalczył drugi tytuł w tym roku, natomiast na kortach Wimbledonu osiągnął trzeci raz z rzędu czwartą rundę. Jednak w Ameryce Północnej zaprezentował się już w doskonałej formie. Wygrał dwa prestiżowe turnieje w Toronto i triumfował w rozgrywkach w Cincinnati. Kolejne tytuły zdobył w Long Island, a także w wielkoszlemowym US Open. Z powodu kontuzji zrezygnował z późniejszego udziału w Sztokholmie i Tennis Masters Cup. Ten sezon był potwierdzeniem wysokiej klasy Raftera.

1999

W Australian Open odpadł już w trzeciej rundzie, w Indian Wells przegrał spotkanie w drugiej rundzie, a w Miami uległ w trzeciej. Kontynuacją złej passy tego zawodnika były porażki w pierwszych rundach w Sydney, Hongkongu i Atlancie. Lepszy występ odnotował w Rzymie, gdzie dotarł do finału. Na kortach Rolanda Garrosa odpadł w trzeciej rundzie, ale w Rosmalen wygrał drugi raz w karierze. Na Wimbledonie dotarł po raz pierwszy do półfinału. W Montrealu osiągnął ćwierćfinał, w Cincinnati znalazł się w finale. Z powodu nasilającej się kontuzji oddał walkowerem ćwierćfinałowy mecz w Indianapolis. Wystartował w US Open, gdzie chciał bronić tytułu, jednak walki z bólem nie wygrał. Powrót zawodnika zaplanowano na Australian Open.

2000

Powrót do gry opóźnił się. Pierwszy turniej zagrał w Delray Beach, gdzie uległ w ćwierćfinale. W kolejnym, odbywającym się w Miami dotarł do czwartej rundy. Na French Open odpadł w drugiej rundzie, jednak w Rosmalen triumfował po raz trzeci z rzędu. W Wimbledonie osiągnął najlepszy wynik w karierze, odnotowując finał. Zmagając się ponownie z bólem powodowanym kontuzją, odpadł nieoczekiwanie w pierwszej rundzie US Open. W tym roku zagrał jeszcze półfinał w Hongkongu i finał w Lyonie.

2001

Z początkiem sezonu Rafter poinformował, iż po tym sezonie zamierza zrobić sobie dłuższą przerwę i zastanowić się, czy powróci jeszcze do gry. W związku z tym kibice potraktowali ten rok jako „pożegnalny tour Pata”. W Australian Open po raz pierwszy udało mu się osiągnąć półfinał, w Delray Beach i Indian Wells dotarł do ćwierćfinału, a w Miami zagrał w kolejnym półfinale. Jednak na kortach Rolanda Garrosa nie udało mu się wygrać meczu już w pierwszej rundzie. Po półfinale w Halle, nie wywalczył czwartego tytułu w Rosmalen. Występ na Wimbledonie był swoistą próbą dla Raftera. Jednak powtarza swój wynik z poprzedniego roku, przegrywając w finale z Goranem Ivanisevicem. Później osiągnął trzy finały pod rząd – w Montrealu, Cincinnati i Indianapolis. Ostatni pojedynek wygrał, zdobywając tym samym pierwszy tytuł w tym roku. Na US Open był jednym z głównych kandydatów do trofeum, jednak przegrał w czwartej rundzie z Samprasem.

2002

Zgodnie z zapowiedzią zrobił sobie przerwę w grze. Zamierzał wrócić do tenisa w kolejnym sezonie, z zamiarem gry przez 2 lata. Jednak nie zagrał już w żadnym zawodowym turnieju.

CIEKAWOSTKI

• Rafter jest jedynym, obok Stefana Edberga, zawodnikiem, który dwa razy z rzędu otrzymał prestiżową nagrodę „fair-play” w latach 2000-2001.
• Tenisista jest założycielem fundacji charytatywnej „Cherish The Children Foundation”.
• Swego czasu niemiecka gazeta "Suddeutsche Zeitung" podała, że gdyby było milion sposobów przebicia piłki nad siatką, Rafter posiadłby ich co najmniej 999999.

Patrick Rafter w ciągu swojej kariery wygrał 11 turniejów w grze pojedynczej. Triumfował na US Open w latach 1997-1998 a także był dwukrotnym finalistą Wimbledonu. W 2006 roku został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.