• Urodzona 8 czerwca 1976 roku w Palos Verdes (Stany Zjednoczone)
• Zaczęła grać w wieku 5 lat
• Status profesjonalny od 1993 roku
• Zawodniczka dysponująca naprawdę mocnym serwisem, dobrą grą wolejową a jej głównym atutem są silne uderzenia z głębi kortu.

1993

W pierwszym roku zawodowej kariery wygrała turniej w Lucernie. Ponadto odnotowała półfinał w Oakland i ćwierćfinały w Indian Wells, Delray Beach i Tokio. Na Australian Open i Wimbledonie osiągnęła trzecie rundy, natomiast na US Open zagrała mecz o ćwierćfinał, w którym uległa Gabrieli Sabatini. Debiutancki sezon zakończyła na 20. pozycji w rankingu WTA.

1994

Triumfowała w dwóch turniejach: w Brisbane i Lucernie. W Indian Wells, Miami i Oakland dotarła do półfinałów. Na Australian Open i Wimbledonie odnotowała ćwierćfinały, a na French Open i US Open osiągnęła trzecie rundy. Na koniec drugiego roku profesjonalnej gry została sklasyfikowana na 6. miejscu w światowym rankingu.

1995

W tym sezonie odniosła jedno zwycięstwo turniejowe – w Strasburgu. W Sydney i Tokio osiągnęła finały, w Oakland znalazła się w półfinale, a do ćwierćfinałów dotarła w Indian Wells i Los Angeles. Na wielkoszlemowym Australian Open awansowała do ćwierćfinału, na French Open i Wimbledonie odnotowała czwarte rundy, a na US Open doszła do drugiej rundy. W światowym rankingu zajmowała 12. pozycję.

1996

Odniosła zwycięstwa na turniejach w Strasburgu i Los Angeles. Ponadto została złotą medalistką olimpijską w grze pojedynczej na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie. Poza tym odnotowała finał w Sydney, półfinały w Indian Wells, Miami i Filderstadt. Na Australian Open dotarła do czwartej rundy, na French Open osiągnęła ćwierćfinał, na londyńskim Wimbledonie dotarła jedynie do drugiej rundy, a na US Open powtórzyła wynik z Melbourne. Na koniec roku była na 9. miejscu w rankingu WTA.

1997

Wywalczyła tytuły w 6 turniejach: w Oklahomie, Indian Wells, Ponte Beach, Atlancie, Zurychu i Chicago. W finałach można było zobaczyć ją też w Los Angeles i Filadelfii. Półfinały odnotowała w Sydney i Stanford. Świetnie zaprezentowała się na US Open, gdzie znalazła się w swoim pierwszym wielkoszlemowym półfinale. Na Australian Open i French Open osiągnęła czwarte rundy, natomiast na Wimbledonie odpadła w drugiej rundzie. Z końcem sezonu była 3. tenisistką świata.

1998

Na turniejach wielkoszlemowych osiągała coraz lepsze wyniki. Na Australian Open i French Open dotarła do półfinałów a na Wimbledonie doszła do ćwierćfinału. Największy sukces przyszedł podczas US Open. W decydującym spotkaniu pokonała Martinę Hingis. Dzięki tej wygranej zdobyła swój pierwszy tytuł w turnieju Wielkiego Szlema. Ponadto triumfowała w Tokio, Stanford, San Diego, Los Angeles i Zurychu. W finałach zagrała jeszcze w Indian Wells, Filderstadt, Filadelfii. Awansowała na 1. pozycję w rankingu WTA.

1999

Podczas Australian Open ponownie osiągnęła półfinał, a na French Open dotarła do ćwierćfinału. Nie udało jej się obronić wywalczonego przed rokiem tytułu na US Open. Przegrała spotkanie o finał z Sereną Williams. Drugi w karierze wielkoszlemowy sukces odniosła na Wimbledonie, gdzie w finale odniosła zwycięstwo nad Steffi Graf. Ponadto triumfowała w Sydney, Madrycie, Stanford, Tokio, Filadelfii oraz na WTA Tour Championships. Na koniec roku znalazła się na 2. miejscu w rankingu.

2000

Triumfowała w Indian Wells, Linz i Filadelfii. Finały osiągnęła w Sydney, Stanford, Los Angeles i Zurychu. Podczas Australian Open w finale pokonała liderkę światowego rankingu – Martinę Hingis, a tym samym zdobyła trzeci wielkoszlemowy tytuł w karierze. Finałowe mecze zagrała także na US Open i Wimbledonie, gdzie miała bronić tytułu. Jednak w obu spotkaniach uległa Venus Williams. Sezon zakończyła na 2. pozycji.

2001

Odniosła zwycięstwa w Tokio, Scottsdale, Eastbourne, Los Angeles, Filderstadt, Zurychu i Linz. Finały odnotowała w Sydney, Stanford oraz New Haven. Podczas Australian Open w półfinale uległa Jennifer Capriati. Na Wimbledonie również znalazła się w półfinale, jednak nie sprostała Venus Williams. Z US Open odpadła po przegranym meczu ćwierćfinałowym z Sereną Williams. Na koniec roku została liderką światowego rankingu.

2002

W tym sezonie Davenport mocno ograniczyła starty ze względu na kontuzje. W związku z tym wystąpiła tylko w jednym turnieju wielkoszlemowym – na US Open, gdzie w półfinale przegrała z Sereną Williams. W pozostałych rozgrywkach również nie udało jej się odnieść zwycięstwa. W Los Angeles, New Haven, Moskwie i Zurychu dotarła do finałów, jednak ulegała w nich swoim rywalkom. W efekcie odnotowała spadek w rankingu na 12. miejsce.

2003

W tym roku wygrała jeden turniej – w Tokio. Wielokrotnie awansowała do finałów rozgrywek: w Sydney, Indian Wells, Ponte Beach, Los Angeles i New Haven. Podczas Australian Open i French Open przegrała w czwartych rundach, na Wimbledonie uległa w ćwierćfinale, natomiast na US Open dotarła do półfinału, gdzie nie sprostała światowej „jedynce” Kim Clijsters. Na koniec sezonu znalazła się na 5. pozycji w rankingu tenisistek.

2004

Pierwsze zwycięstwo w sezonie odniosła w Tokio. Później wygrała jeszcze w Ponte Beach, Stanford, Los Angeles, San Diego, Cincinnati i Filderstadt. Na Australian Open dotarła do ćwierćfinału, a na French Open osiągnęła czwartą rundę. Na Wimbledonie i US Open odnotowała półfinały, jednak nie wyszła zwycięsko z żadnego spotkania, przegrywając kolejno z Marią Sharapową i Świetłaną Kuzniecową. Z końcem sezonu ponownie stała się liderką światowego rankingu.

2005

Triumfowała w sześciu turniejach: w Dubaju, Ponte Beach, New Haven, Filderstadt, Zurychu i na Bali. Została finalistką Australian Open, jednak przegrała mecz o tytuł z Sereną Williams. Na French Open dotarła do ćwierćfinału, natomiast na Wimbledonie osiągnęła kolejny finał, w którym uległa Venus Williams. Na US Open doszła do ćwierćfinału. Rok zakończyła ponownie na 1. miejscu.

2006

Na Australian Open i US Open osiągnęła ćwierćfinały, w Dubaju i na Bali znalazła się w półfinałach, a w New Haven dotarła do finału. Jednak przez dużą część sezonu nie występowała z powodu licznych kontuzji. Na koniec roku znalazła się na 25. pozycji rankingu. W połowie grudnia menedżer tenisistki ogłosił, ze Davenport spodziewa się dziecka, w związku z czym miała nie startować w sezonie 2007.

2007

Mimo zapowiadanej przerwy Davenport wystąpiła w tym sezonie. W Pekinie osiągnęła półfinał, natomiast na Bali i w Quebec wygrała całe turnieje. Dzięki tym występom, na koniec roku została sklasyfikowana na 73. miejscu.

2008

W tym sezonie odniosła zwycięstwa w Auckland i Memphis. W Ponte Beach odnotowała półfinał. Wzięła udział w trzech turniejach wielkoszlemowych. Na Australian Open i Wimbledonie odpadła w drugich rundach, natomiast na US Open przegrała w trzeciej rundzie. Na koniec roku znalazła się na 36. pozycji w rankingu.

2009

Miała pojawić się na kortach w trakcie Australian Open. Nie zagrała jednak w tym turnieju, a powodem tego była druga ciąża tenisistki.

2010

W tym sezonie wzięła udział w dwóch turniejach deblowych. W parze z Liezel Huber osiągnęła ćwierćfinał w San Diego i sięgnęła po tytuł w Stanford.

2011

W sezonie 2011 wygrała turniej legend w ramach French Open oraz Wimbledonu w rozgrywkach deblowych (razem z Martiną Hingis). Niedługo po tych wydarzeniach okazało się, że Davenport spodziewa się kolejnego  dziecka. Rok 2011 uznaje się za nieoficjalną datę zakończenia kariery tenisistki.

CIEKAWOSTKI

• W 1998 roku Tennis Magazine nadał jej tytuł zawodniczki roku.
• W swojej dotychczasowej karierze zdobyła 37 tytułów w grze podwójnej. Jest triumfatorką French Open 1996, Wimbledonu 1999, US Open 1997 a także siedmiokrotną finalistką Australian Open.

Lindsay Davenport jest tenisistką obdarzoną nieprzeciętnym talentem. Jednak swoje wspaniałe sukcesy zawdzięcza również wytrwałości i ciągłej, systematycznej pracy.