• Urodzony 16 lutego 1959 roku w niemieckim Wiesbaden.
• Obecne miejsce zamieszkania - Douglaston (Nowy Jork).
• Od najmłodszych lat jego pasją był tenis. Już jako chłopiec zawzięcie ćwiczył i trenował z rówieśnikami.
• Status profesjonalny od 1978 roku.
• Zakończenie kariery - rok 1992.

1975

W roku 1975 McEnroe był drugi na liście klasyfikacyjnej amerykańskich chłopców do lat 16 (za Larrym Gottfriedem - bratem znanego nam Briana).

1976

Rok później wraz z Larrym wygrali turniej juniorski Sunshine Cup. W singlu John McEnroe grał równie wspaniale: wygrał Orange Bowl (w finale z Eliotem Teltscherem) oraz znalazł się w półfinale US Open. Na tej samej liście, tym razem do lat 18, John znów znalazł się za młodszym z braci Gottfriedów.

1977

Rok 1977 Amerykanin rozpoczął jako junior. Wygrał juniorskiego Rolanda Garrosa, gdzie w półfinale pokonał Ivana Lendla. John McEnroe postanowił wystartować także w kategorii seniorów. Odpadł jednak już w drugiej rundzie. W parze z Mary Carillo wygrał seniorskiego miksta. Później przyjechał na turniej wimbledoński, gdzie miał być rozstawiony z numerem pierwszym w turnieju juniorów. Nieoczekiwanie zrezygnował jednak ze startu. Przebiwszy się z kwalifikacji do turnieju głównego seniorów, John McEnroe zaszedł aż do półfinału. Pokonał kolejno: Ismaila El Shafeia, Colina Dowdeswella, Karla Meilera, Sandy Mayera i w ćwierćfinale Phila Denta. Przegrał dopiero w walce o finał z Jimmym Connorsem (3-6  3-6  6-4  4-6). W dniu pojedynku z "Jimbo" miał dokładnie 18 lat i 134 dni. John McEnroe ustanawiał kolejne rekordy: pierwszy junior w półfinale konkurencji seniorów, pierwszy półfinalista wywodzący się z kwalifikacji, pierwszy zawodnik, który aby dojść do półfinału, musiał rozegrać aż 8 spotkań (3 w eliminacjach, 5 w głównym). Amerykanin startował także w mikście (znów w parze z Carillo), gdzie odpadł w ćwierćfinale. W ten sposób definitywnie pożegnał się z kategorią juniorską. W tym samym sezonie doszedł też do ćwierćfinału zawodów w Cincinnati, półfinału w South Orange, ćwierćfinału Indianapolis, 1/8 finału US Open i ćwierćfinału San Francisco. Sezon zakończył na 21. miejscu w rankingu ATP, a 39. w Grand Prix. Na liście klasyfikacyjnej był dziesiątym seniorem USA.

1978

W roku 1978 wygrał swój pierwszy turniej – w Hartford – gdzie w finale pokonał Johana Krieka, następnie zwyciężył w San Francisco, Sztokholmie oraz Wembley. Był także w finale czempionatu w Bazyeli (porażka z Guilermo Vilasem) oraz Queen’s Clubu (przegrał 6-8  7-9 z Tonym Rochem). Wielkie rozczarowanie przeżył natomiast na Wimbledonie, gdzie już po pierwszej grze musiał spakować walizki. W Otwartych Mistrzostwach USA doszedł do półfinału, gdzie poniósł porażkę, przy wyniku 2-6  2-6  5-7, z Connorsem. W tym sezonie wygrał też turniej WCT. W finale pokonał tam weterana  Arthura Ashe`a (6-7  6-3  7-5). Założył również spółkę deblową z Peterem Flemingiem i doszedł z nim m.in. do finału Wimbledonu. W deblu wiodło mu się znakomicie - wygrał aż 7 turniejów (min. Bazyleę z Wojciechem Fibakiem). Na koniec roku był czwarty w rankingu ATP i szósty w GP.

1979

Sezon 1979 przyniósł Johnowi McEnroe pierwszy tytuł wielkoszlemowy - US Open - gdzie w półfinale pokonał Connorsa (6-3 6-3 7-5), a w finale zaś Vitasa Gerulaitisa (7-5 6-3 6-3). Wygrał też zawody WCT (7-5 4-6 6-2 7-6 w decydującej grze z Bjornem Borgiem), triumfował w Nowym Orleanie, Mediolanie, San Jose, Queen’s Clubie, South Orange, San Francisco, Sztokholmie i Wembley. Dotarł również do finału zawodów w Rotterdamie, Toronto i Los Angeles . W Wimbledonie odpadł w 1/8 finału. Na koniec roku był trzecim tenisistą w rankingu ATP, ale wygrał cykl Grand Prix. Oczywiście był również pierwszy na liście klasyfikacyjnej w USA.

1980

John McEnroe wygrał po raz drugi z rzędu US Open. To zwycięstwo jednak nie przyszło mu łatwo. Musiał rozegrać pięć setów, aby pokonać w półfinale Jimmiego Connorsa (6-4  5-7  0-6  6-3  7-6). W finale odprawił zaś, po znakomitym meczu, Bjorna Borga (7-6  6-1  6-7  5-7  6-4). W Wimbledonie wyeliminował w półfinale Connorsa (6-3  3-6  6-3  6-4), w finale zagrał znów ze Szwedem, jednak wówczas Borg okazał się nieco lepszy (1-6  7-5  6-3  6-7 8-6). W 1977 roku, kiedy dotarł tu aż do półfinału, widzowie zachwycali się walecznością i piękną grą 18-latka , ale z drugiej strony nie mogli znieść jego manier: protestował bez powodu, wykłócał się o każdą piłkę, miał ciągle naburmuszoną minę. Wtedy wybaczono mu, gdyż debiutował. Potem jednak ubolewano nad nim: "Dobrze gra , ale szkoda, że zapatrzył się na Nastasego i kopiuje jego zachowanie". McEnroe zapatrzył się także chyba na Connorsa, który zachowywał się podobnie jak on w latach 1974-79. W Roland Garros odpadł w trzeciej rundzie, ale wygrywał w Richmond, Memphis, Mediolanie, Queen’s Clubie, Brisbane, Sydney i Wembley. Przegrał finały w: Filadelfii (z Connorsem 3-6  6-2  3-6  6-3  4-6), South Orange i Sztokholmie. W turnieju WCT dotarł do finału, ale uległ tam Connorsowi (6-2  6-7  1-6  2-6). Na koniec sezonu był drugi na liście ATP (za Borgiem), ale ponownie wygrał cykl GP.

1981

Rok 1981 jest jednym z najlepszych w karierze McEnroe. Po raz pierwszy wygrał Wimbledon, gdzie w finale zdetronizował Borga (4-6  7-6  7-6  6-4). Triumfował też, trzeci raz z rzędu, w US Open, gdzie w finale znów spotkał Szweda (4-6  6-2  6-4  6-3). Wygrał czempionaty w Mediolanie (z Borgiem 7-6  6-4), Frankfurcie, Los  Angeles (z Mayerem 6-7  6-3  6-3), Queens Clubie (z Brianem Gottfriedem 7-6  7-5), Cincinnati (z Chrisem Lewisem 6-3  6-4), Sydney (z Roscoe Tannerem 6-4  7-5  6-2) iw Dallas (z Johanem Kriekiem 6-1  6-2  6-4). W Roland Garros doszedł do ćwierćfinału. Na koniec roku został najlepszym tenisistą świata.

1982

Sezon '82 Amerykanin rozpoczął zwycięstwami w Filadelfii, San Francisco (z Connorsem 6-1  6-3), Sydney (z Genem Mayerem 6-4  6-1  6-4), Tokio (z Peterem McNamarą 7-6  7-5) i Wembley (z Brianem Gottfriedem 6-3  6-2  6-4). Był finalistą turnieju WCT (porażka z Lendlem 2-6  6-3  3-6  3-6) oraz Masters (ponownie lepiej zaprezentował się Ivan Lendl – 4-6  4-6  2-6). Na Wimbledonie doszedł pewnie do finału, ale decydujący mecz przegrał z Connorsem (6-3  3-6  7-6  6-7  4-6). W rozstrzygającej fazie meczu więcej ryzykował Connors i dlatego zwyciężył. Ten pojedynek został nazwany "westernowym finałem", w którym McEnroe był "czarnym charakterem", podczas gdy Jimmy tym "szlachetnym".

Nie wystartował w Roland Garros, zaś w półfinale US Open zatrzymał go Ivan Lendl (John przegrał z nim 4-6  4-6  6-7). Niedługo później, po wimbledońskim finale`82, McEnroe bronił barw USA w meczu ze Szwecją i zdobył w nim decydujący punkt, pokonując Matsa Wilandera, przy rezultacie 9-7  6-2  15-17  3-6  8-6, po 6 godzinach i 39 minutach walki. Dla Johna Puchar Davisa był rzeczą szczególną:

- Lubię i doceniam atmosferę Pucharu Davisa, znam jego historię i bohaterów. To wielka sprawa! Cieszę się i jestem dumny, że zostaję powołany do reprezentacji pucharowej!

Na koniec roku obronił tytuł najlepszego tenisisty świata. W cyklu GP był zaś czwarty.

1983

John McEnroe wygrał turnieje w Filadelfii (z Lendlem 4-6  7-6  6-4  6-3), WCT (6-2  4-6  6-3  6-7  7-6 z Lendlem), Forest Hills (z Gerulaitisem 6-3  7-5), Sydney (z Henrim Leconte 6-1  6-4  7-5) i Wembley (z Connorsem 7-5  6-1  6-4). Zwyciężył także, po raz drugi, w Wimbledonie, gdzie w półfinale wyeliminował Lendla (7-6  6-4  6-4), a w finale zmiażdżył Chrisa Lewisa (6-2  6-2  6-2). W US Open odpadł już w 1/8 finału, a we French Open w ćwierćfinale. Po raz pierwszy wystartował na Antypodach - w Australian Open – gdzie doszedł do półfinału (porażka 6-4  3-6  4-6  3-6 z Matsem Wilanderem). McEnroe zwyciężył też w turnieju Masters (w finale 6-3  6-4  6-4 z Ivanem Lendlem). Na koniec roku został ponownie bezdyskusyjnym numerem „1”.

1984

Sezon '84 był zdecydowanie najlepszym w karierze 25-letniego Amerykanina. Po raz trzeci wygrał Wimbledon, gdzie w finale znokautował Jimmiego Connorsa. Oddał mu tylko cztery gemy i zwyciężył 6-1  6-1  6-2. Triumfował także w Otwartych Mistrzostwach USA. W finale nie dał szans Lendlowi (6-0  6-4  6-1). Wygrał turnieje WCT (z Connorsem 6-1  6-2  6-3) i Masters (z Lendlem 7-5  6-0  6-4). Ponadto był najlepszy w Filadelfii (z Lendlem 6-3  3-6  6-3  7-6), Richmond , Madrycie, Brukseli (z Lendlem 6-1  6-3), Forest Hills (z Lendlem 6-4  6-2), Queen’s Clubie, Toronto (z Gerulaitisem 6-0  6-3), San Francisco (z Bradem Gilbertem 6-4  6-4) i Sztokholmie (z Wilanderem 6-2  3-6  6-2). W Roland Garros zaprezentował się znakomicie: w półfinale nie dał szans Connorsowi (7-5  6-1  6-2), a w finale z Lendlem był zdecydowanym faworytem. McEnroe w pierwszych dwóch setach (wygranych 6-3  6-2) grał "najlepszy halowy tenis na kortach ziemnych", potem jednak coś zacięło się w jego taktyce i przegrał cały mecz w pięciu setach (6-3  6-2  4-6  5-7  5-7). Na koniec roku został, czwarty raz z rzędu, najlepszym tenisistą świata.

1985

McEnroe zwyciężał w: Filadelfii, Houston, Mediolanie, Chicago (walkower Connorsa), Atlancie, Startton Mountain, Toronto i Sztokholmie. W Australii i Wimbledonie odpadł w ćwierćfinale. W tym drugim turnieju nie dał rady świetnie dysponowanemu Kevinowi Currenowi. W Roland Garros walczył zaciekle, ale nie miał nic do powiedzenia w pojedynku z Wilanderem (1-6  5-7  5-7). W US Open pokonał w półfinale właśnie Wilandera (3-6  6-4  4-6  6-3  6-3), ale w finale nie dał rady Lendlowi (6-7  3-6  4-6). Był to dla Amerykanina ostatni finał turnieju wielkoszlemowego w karierze.

1986

Rok 1986. John wygrał turnieje w Los Angeles, San Francisco i Scottsdale. Nie wystartował w Australii, Roland Garros ani w Wimbledonie. W USA odpadł już w pierwszej rundzie.

1987

Sezon 1987 był słabym sezonem w wykonaniu McEnroe. Nie wygrał on żadnego turnieju, był jedynie ćwierćfinalistą US Open. Startował we French Open, ale odpadł w nim już w pierwszej rundzie. Częściowo Amerykanin zrehabilitował się dochodząc do finału turnieju WCT (porażka z Miloslavem Mecirem 0-6  6-3  2-6  2-6).

1988

John McEnroe odpadł w drugiej rundzie Wimbledonu i US Open, ale wygrał za to w Detroit. Następnie był najlepszy w Tokio. W Roland Garros przegrał zaś w 1/8 finału.

1989

McEnroe powrócił do czołówki w roku 1989, kiedy to wygrał trzy turnieje: w Lyonie, WCT i Indianapolis. Dotarł też do finału Masters Series w Toronto, gdzie przy rezultacie 1-6  3-6 uległ Lendlowi, półfinału Wimbledonu (porażka z Edbergiem 5-7  6-7  6-7) oraz ćwierćfinału Australian Open. Nie startował we French Open. W Otwartych Mistrzostwach Stanów Zjednoczonych odpadł już w drugim pojedynku.

1990

Wydawałoby się już, że McEnroe stał się "grzeczniejszy" pod względem zachowania. Tymczasem został on zdyskwalifikowany w 1/8 finału Australian Open podczas spotkania z Mikaelem Pernforsem (przy stanie 1-6  6-2  5-7  2-4). Następnie odpadł w pierwszej rundzie Wimbledonu. Końcówka sezonu była zdecydowanie lepsza. Zapisał na swoim  koncie półfinał US Open (porażka z Samprasem 2-6  4-6  6-3  3-6) oraz wygrał turniej w Bazyli.

1991

Sezon 1991 przyniósł McEnroe tytuł w Chicago, gdzie w finale pokonał swojego brata Patricka (3-6  6-2  6-4). Odpadł w pierwszej grze we French Open oraz trzeciej w US Open. W Wimbledonie dotarł do 1/8 finału. W tym sezonie osiągnął swój ostatni finał – w Bazylei – gdzie w decydującym spotkaniu uległ, przy rezultacie 6-7(4-7)  0-6  3-6, Jacobowi Hlaskowi.

1992

Ostatni sezon startów - rok 1992 - przyniósł Amerykaninowi ćwierćfinał Australian Open, gdzie przegrał z Waynem Ferreirą, oraz półfinał Wimbledonu. 33-letni McEnroe pokonał kolejno: Luiza Mattara, Cashe`a, Davida Wheatona, Andreia Olhowskiego i w ćwierćfinale Guya Forgeta. W walce o finał przegrał dopiero z Agassim (4-6  2-6  3-6). Oto wypowiedź McEnroe po półfinale:

- Jestem dumny ze swoich osiągnięć i wciąż jeszcze zdolny do udziału w grach wielkiego tenisa.

Razem z Michaelem Stichem wygrał debla australijskiej imprezy. W finale, po dramatycznym pojedynku, Amerykanin i Niemiec zwyciężyli parę Jim Grabb/Richey Reneberg (5-7  7-6  3-6  7-6  19-17). Mecz trwał blisko 5 godzin. W US Open również zagrał dobry turniej, ale odpadł w 1/8 finału. Słabiej wypadł we French Open, skąd musiał wracać do domu już po pierwszym meczu. Po występie w Monachium zakończył swoją 16-letnią karierą.

Wrócił jeszcze na kort w roku 1994, ale wystartował wówczas tylko w jednym turnieju - w Rotterdamie - gdzie w pierwszej rundzie przegrał z Magnusem Gustafssonem (2-6 6-7). Pod względem liczby wygranych zawodów był na trzecim miejscu - wygrał 77 turniejów. Wyprzedzili go tylko: Jimmy Connors (109) i Ivan Lendl (94).


CIEKAWOSTKI

• John McEnroe na korcie był niesamowicie waleczny, nie było dla niego straconych piłek. Oto pewien przykład: Podczas Mastersa `79 (mecz z Vilasem), przy stanie 6-2 5-3 McEnroe goniąc do skrótu przewrócił się i "szczupakiem" wpadł głową na siatkę z takim impetem, że obalił liniowego arbitra. Po meczu pytany czy nic mu się nie stało i dlaczego przy takim stanie meczu nie odpuścił złośliwego skrótu, odpowiedział:

- Nie daruję żadnej piłki! Nic mi się nie stało, drobiazg, nie ma o czym mówić. A ten wypadek, to jeszcze nic! Podczas turnieju juniorów w Kalamazoo w stanie Michigan wpadłem na słup oświetleniowy i wyrżnąłem głową: to był dopiero ból! Dano mi 20 minut, żebym przyszedł do siebie; nie tak jak u zawodowców, gdzie trzeba grać bez przerwy, a jak nie możesz, to poddaj partię!

• John McEnroe nie cierpi kortów ziemnych. Oto jego pewna wypowiedź:

- Nie jestem przygotowany psychicznie do tej nawierzchni, nie lubię i nie wytrzymuję długich wymian, one mnie nudzą.

• W Monte Carlo`80 przegrywał z Vilasem 1-6 1-4 , kiedy ktoś z publiczności krzyknął: Dawaj, John! McEnroe szerokim gestem zaprosił widza na kort, aby mu pomógł. Później zebrał się do dalszej gry, odrobił straty i kiedy było już 4-5, przegrał swoje podanie (po raz siódmy w meczu). Jego silny serwis tracił wiele na kortach ceglastych, a bez niego był na nich niestety bezradny.
• W życiu prywatnym McEnroe pozostał nierozgarniętym chłopcem. Pewnego razu (początek lat 80-tych), jadąc na turniej na Hawajach, pożyczył samochód od dyrektora turnieju w San Francisco. Dyrektor zniecierpliwiony pewnego dnia zadzwonił do Honolu i dowiedział się, że McEnroe bardzo go przeprasza, ale zgubił kluczyki i nie może sobie przypomnieć, gdzie zostawił samochód. Koledzy mówili o nim wtedy (1983 r.), że jest jeszcze, mimo swoich 24 lat, bardzo młody.