• Urodzona 29 marca 1976 roku w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone)
• Pierwsze tenisowe kroki zaczęła stawiać w wieku 3 lat
• Status profesjonalny od 1990 roku
• Zakończenie kariery – 2007 rok
• W wieku 14 lat została najmłodszą w historii zawodniczką notowaną w pierwszej dziesiątce rankingu światowego.

1990 – 1991

W pierwszym sezonie zawodowej gry, młoda tenisistka wygrała turniej rangi WTA rozgrywany w Portoryko. Ponadto była najmłodszą półfinalistką wielkoszlemowego French Open, a także najmłodszą zawodniczką rozstawioną na Wimbledonie. Na koniec roku znalazła się na 8. pozycji światowego rankingu. W 1991 roku wygrała turnieje w San Diego i Toronto. Na French Open odpadła w czwartej rundzie, jednak na Wimbledonie i US Open dotarła aż do półfinałów. W rankingu została sklasyfikowana jako 6. tenisistka świata.

1992

Kolejny sezon rozpoczęła od debiutanckiego występu na Australian Open, gdzie doszła do ćwierćfinału. Taki sam wynik osiągnęła na kortach Rolanda Garrosa i na Wimbledonie. Na US Open przegrała mecz o awans do czwartej rundy. Sukces odniosła na odbywających się w Barcelonie Igrzyskach Olimpijskich, podczas których wywalczyła złoto w grze pojedynczej. Ponadto wygrała turniej w San Diego, a także była półfinalistką w Miami, Berlinie i Filadelfii. Rok zakończyła na 7. miejscu w rankingu.

1993

Pierwszym startem w tym roku był turniej w Sydney. W półfinale pokonała Gabrielę Sabatini, a w finale odniosła zwycięstwo nad Anke Huber, zdobywając tym samym kolejny tytuł w karierze. Na Australian Open, jak również później w trakcie French Open i Wimbledonu, osiągnęła ćwierćfinał. Słabszy występ na imprezie tej rangi odnotowała na US Open, gdzie odpadła w pierwszej rundzie. W Toronto znalazła się w finale, w którym uległa Steffi Graf. Na koniec sezonu była na 9. pozycji światowego rankingu.

1994 – 1995

W tym okresie nastąpiło załamanie kariery Capriati, spowodowane problemami osobistymi i konfliktem z prawem. W styczniu 1994 roku wypadła z czołowej dziesiątki rankingu, a w 1995 nie wzięła udziału w żadnym turnieju WTA.

1996

Po długiej przerwie, Capriati podjęła próbę powrotu do zawodowego tenisa. Na wielkoszlemowych French Open i US Open odpadła już w pierwszych rundach. Znaczący awans odnotowała pod koniec sezonu w Chicago, gdzie znalazła się w finale. Ćwierćfinały osiągnęła jedynie w Essen i Zurychu. W światowym rankingu była na 24. miejscu.

1997

Sezon rozpoczęła w Sydney. Zaprezentowała się bardzo dobrze, znalazła się w finale, jednak uległa w nim Martinie Hingis. Niestety w pozostałych turniejach, w których brała udział, tylko w Oklahomie udało jej się dotrzeć do ćwierćfinału. Także na imprezach wielkoszlemowych, Australian Open i US Open, przegrała już w pierwszych rundach. Na koniec roku znalazła się na 66. pozycji rankingu.

1998

W tym roku osiągnęła tylko dwa ćwierćfinały – w Hamburgu i Palermo. Na Wimbledonie przegrała z Lori McNeil w drugiej rundzie, a na US Open już w pierwszej rundzie wyeliminowała ją Jana Novotna. Brak osiągnięć spowodował spadek Capriati na 101. miejsce w rankingu WTA.

1999

Capriati znowu zaczęła zwyciężać w turniejach. Triumfowała w Strasburgu i Quebec. Na Australian Open odpadła w drugiej rundzie, ale na French Open dotarła już do czwartej. Podczas Wimbledonu przegrała mecz o awans do trzeciej rundy, jednak na US Open zagrała mecz o ćwierćfinał. Lepsze wyniki wpłynęły na lepszą pozycję w rankingu – Capriati była 23.

2000

W tym roku odniosła zwycięstwo w Luksemburgu, a także awansowała do finału w Quebec, gdzie jednak nie udało jej się obronić tytułu. Bardzo dobry występ odnotowała na Australian Open. Po raz pierwszy w karierze awansowała do półfinału tego turnieju. Na French Open odpadła w pierwszej rundzie, ale podczas Wimbledonu i US Open zagrała mecze o ćwierćfinały. W rankingu WTA awansowała na 14. miejsce.

2001

Na Australian Open odnotowała świetny występ. Dotarła do finału, w którym pokonała Martinę Hingis. Tym samym zdobyła swój pierwszy tytuł wielkoszlemowy. Podczas French Open również była w doskonałej dyspozycji. W drodze do finału wygrała m.in. z Sereną Williams i Martiną Hingis. W decydującym spotkaniu pokonała Kim Clijsters i triumfowała w drugim turnieju rangi Wielkiego Szlema w tym roku. Na Wimbledonie i US Open osiągnęła półfinały. Ponadto zwyciężyła w Charleston, natomiast w Oklahomie, Berlinie i Toronto osiągnęła finały. Do półfinałów awansowała w Scottsdale, New Haven i Zurychu, a ćwierćfinałowe mecze zagrała w San Diego i Filderstadt. 15 października została liderką światowego rankingu, na koniec roku jednak została sklasyfikowana na 2. pozycji na rzecz Lindsay Davenport.

2002

Podczas Australian Open triumfowała drugi raz z rzędu. Obroniła wywalczony przed rokiem tytuł, wygrywając w finale z Martiną Hingis. Na French Open nie odniosła kolejnego sukcesu. Przegrała mecz półfinałowy z Sereną Williams. Na Wimbledonie i US Open osiągnęła ćwierćfinały. Finałowe spotkania zagrała jeszcze w Scottsdale, Miami i Montrealu. Do półfinałów dotarła w Charleston, Berlinie i Rzymie, natomiast do ćwierćfinałów w San Diego, Los Angeles i Linz. Na koniec roku była 3. tenisistką świata.

2003

Jedyne zwycięstwo w tym sezonie odniosła na turnieju w New Haven. Do finałów doszła też w Miami i Stanford, jednak uległa w nich kolejno Serenie Williams i Kim Clijsters. Na Australian Open nie obroniła tytułu i odpadła niespodziewanie już w pierwszej rundzie. Na pozostałych turniejach wielkoszlemowych zagrała lepiej niż w Melbourne. Na kortach Rolanda Garrosa dotarła do czwartej rundy, na Wimbledonie osiągnęła ćwierćfinał, natomiast na US Open przegrała w półfinale. Sezon zakończyła na 6. miejscu rankingu WTA.

2004

W tym roku Capriati nie wzięła udziału w Australian Open. Na French Open i US Open osiągnęła półfinały, a na Wimbledonie dotarła do ćwierćfinału. Jedyny finał odnotowała w Rzymie, gdzie przegrała z Amelie Mauresmo. W półfinałach znalazła się w Doha i Berlinie, natomiast do ćwierćfinałów doszła w Montrealu, New Haven i Filadelfii. Na koniec sezonu była na 10. pozycji w rankingu.

2005 – 2007

Na początku roku 2005 wycofała się z udziału w Australian Open i przeszła operację kontuzjowanego ramienia. W wyniku długotrwałej rehabilitacji, nie wzięła już udziału w żadnym turnieju. W styczniu 2007 roku Jennifer Capriati przyznała, że nie ma nadziei na powrót na światowe korty. Głównym powodem była zbliżająca się kolejna operacja.

CIEKAWOSTKI

• W 1989 roku, Jennifer Capriati, została najmłodszą tenisistką, która wygrała juniorskie wersje turniejów: Roland Garros, US Open, US Hard Court 18s, US Clay Court 18s w grze pojedynczej, natomiast w grze podwójnej w parze z Meredith McGrath: US Open i Wimbledon.
• W 1991roku podczas turnieju w San Diego, Capriati spotkała się w finale z Monicą Seles. Był to najmłodszy finał w erze Open – suma wieku obu zawodniczek wyniosła wówczas 33 lata.

W swojej karierze Jennifer Capriati triumfowała w 14 turniejach, w tym w trzech wielkoszlemowych. Była wielokrotnie nagradzana, a w 2005 roku magazyn Tennis z okazji swojego 40-lecia sklasyfikował ją na 36. pozycji czterdziestu najlepszych zawodników.