• Urodzony 28 grudnia 1979 roku w Nowym Jorku (Stany Zjednoczone)
• Pierwszy raz zetknął się z tenisem w wieku 5 lat
• Status profesjonalny od 1999 roku
• W 1999 roku rozpoczął występy w gronie tenisistów zawodowych. Rok później, po wygraniu dwóch challengerów, uzyskał tytuł „debiutanta sezonu”.

1999 – 2001

Na początku roku 1999 wygrał turniej rangi Futures w Orlando. W swoim debiutanckim sezonie, wystąpił po raz pierwszy w wielkoszlemowym US Open, jednak udział w nim zakończył w pierwszej rundzie. Od roku 2000 regularnie startował w turniejach z serii challengerów, zwyciężając w Houston i w Rancho Mirage. W roku 2001 w Newport po raz pierwszy w karierze doszedł do półfinału turnieju rangi ATP. W turnieju rangi Masters Series w Cincinnati doszedł do trzeciej rundy, później na US Open awansował do drugiej. Trzeci sezon swojej zawodowej kariery ukończył po raz pierwszy w czołowej setce – znajdował się na 73. pozycji światowego rankingu.

2002

Rok rozpoczął od awansu do drugiej rundy Australian Open. W Memphis po raz pierwszy w swojej karierze awansował do finału imprezy ATP Tour. Mecz o tytuł zakończył się na korzyść przeciwnika – Andy’ego Roddicka. W tym sezonie zadebiutował w turnieju na kortach Rolanda Garrosa, dochodząc do drugiej rundy. Na Wimbledonie również doszedł do drugiej rundy, a w Newport osiągnął finał, w którym zmierzył się z Taylorem Dentem. W Toronto i Cincinnati dotarł do drugiej rundy, natomiast w Waszyngtonie wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP Tour. Z kolei wielkoszlemowy US Open zakończył się dla Blake’a w trzeciej rundzie. Sezon zakończył na 28. pozycji rankingu.

2003

Blake rozpoczął kolejny sezon w Sydney, jednak poniósł porażkę już w pierwszej rundzie. W Melbourne poszło mu lepiej – awansował do czwartej rundy Australian Open. W kolejnych turniejach ćwierćfinały odnotował jedynie w Indian Wells i Houston, natomiast w pozostałych doszedł najdalej do trzeciej rundy. Dotyczy to również wielkoszlemowych French Open i Wimbledonu, w których przegrywał w spotkaniach o awans do trzeciej rundy. W Waszyngtonie nie udało mu się obronić tytułu. W ćwierćfinale przegrał mecz z Agassim. Pierwszy finał zagrał w Long Island, jednak w decydującym spotkaniu uległ Srichaphanowi. Z US Open odpadł w trzeciej rundzie, po porażce z Rogerem Federerem. Na koniec roku został sklasyfikowany na 37. miejscu.

2004

Pierwszym występem w tym sezonie był wielkoszlemowy Australian Open, gdzie w czwartej rundzie wyeliminował go późniejszy finalista Marat Safin. W Indian Wells drugi raz z rzędu doszedł do ćwierćfinału, w Houston natomiast osiągnął ten sam etap po raz trzeci. W Miami zakończył rozgrywki w pierwszej rundzie. Podczas przygotowań do turnieju w Rzymie doznał kontuzji, która wykluczyła go z French Open i Wimbledonu. Powrócił do gry na kortach w Newport, ale odpadł w drugiej rundzie. W Waszyngtonie, gdzie wywalczył swój pierwszy singlowy tytuł, poniósł porażkę już w pierwszej rundzie. Następnie zrezygnował ze startu w US Open. Sezon skończył na 97. pozycji rankingu.

2005

Otworzył sezon na Australian Open, gdzie jego pogromcą okazał się Lleyton Hewitt. W Scottsdale odnotował ćwierćfinał, w Indian Wells trzecią rundę, a w Miami odpadł w drugiej rundzie. W maju wziął udział w challengerach rozgrywanych w Tunica Resorts i Forest Hills. W obu imprezach triumfował. Na kortach Rolanda Garrosa przegrał w drugiej rundzie. Na londyńskich kortach Queen’s Clubu osiągnął trzecią rundę, na Wimbledonie nie sprostał przeciwnikowi już w pierwszej rundzie. W Waszyngtonie dotarł do finału, jednak triumfatorem turnieju został Andy Roddick. Sukces udało mu się odnieść w New Haven, gdzie w finale pokonał Lopeza. Na US Open doszedł do ćwierćfinału, po drodze eliminując Rafaela Nadala, jednak w spotkaniu decydującym o awansie do półfinału uległ Andre Agassiemu. W Sztokholmie osiągnął kolejne zwycięstwo w tym sezonie, pokonując w meczu o Finał Srichaphana. Na koniec roku był 23. w rankingu ATP.

2006

Blake rozpoczął sezon od triumfu w Sydney. Jednak Australian Open ukończył już na trzeciej rundzie. Kolejne zwycięstwo udało mu się odnieść w Las Vegas, w finale pokonując po raz pierwszy w karierze Lleytona Hewitta. W Indian Wells dotarł do pierwszego finału w rozgrywkach rangi Masters Series. Mecz o tytuł wygrał jednak Roger Federer. Kolejny raz spotkał się z Federerem w Miami, gdzie nie sprostał mu w pojedynku o półfinał. Na French Open dotarł do trzeciej rundy. W Londynie zagrał w finale na kortach Queen’s Clubu. Jego przeciwnikiem był Lleyton Hewitt, który skutecznie zrewanżował mu się za porażkę w Las Vegas. Kolejny londyński turniej, wielkoszlemowy Wimbledon, zakończył na trzeciej rundzie. Cykl turniejów rozgrywanych w Ameryce Północnej rozpoczął zwycięstwem w Indianapolis, gdzie w finale odniósł zwycięstwo nad Andy Roddickiem. W Toronto i Cincinnati nie powtórzył już tego wyniku – odpadał w drugich rundach. Na US Open zagrał o półfinał, jednak kolejny raz uległ Federerowi. Kolejne sukcesy w tym sezonie odnotował w Bangkoku i Sztokholmie. W Szanghaju dostał się do finału, gdzie ponownie w meczu o tytuł musiał zmierzyć się z Federerem, jednak Szwajcar nie pozwolił mu odnieść kolejnego zwycięstwa. W rankingu został sklasyfikowany jako 4. tenisista świata.

2007

Sezon rozpoczął się zwycięstwem odniesionym w Sydney. Na wielkoszlemowym turnieju w Melbourne uzyskał czwartą rundę. W finale ponownie znalazł się w Delray Beach, jednak poniósł porażkę z Xavierem Malisse. W Indian Wells i Miami odpadł kolejno w trzeciej i drugiej rundzie. W Houston osiągnął półfinał, jednak już w Rzymie przegrał mecz w drugiej rundzie, w Hamburgu odpadł w trzeciej a z French Open został wyeliminowany już w pierwszej. Wimbledon zakończył w trzeciej rundzie, w której pokonał go Juan Carlos Ferrero. Drugi singlowy finał rangi Masters Series zagrał w Cincinnati, w którym znalazł się po zwycięstwie m.in. nad swoim pogromcą z Wimbledonu. W finale wygrał z nim Federer. Swój dziesiąty tytuł w karierze zawodowej zdobył w New Haven. US Open zakończył na czwartej rundzie. Rok zakończył na 13. pozycji rankingu.

2008

W trakcie rozgrywek Australian Open w ćwierćfinale spotkał się z Federerem, który skutecznie przeszkodził mu w dalszym awansie. W Delray Beach ponownie znalazł się w finale, jednak mecz o tytuł przegrał. Turnieje w Indian Wells i Miami kończył na ćwierćfinałach, za każdym razem ulegając Rafaelowi Nadalowi. W Houston odnotował kolejny finał, jednak ponownie nie on okazał się triumfatorem imprezy. Wielkoszlemowe French Open i Wimbledon zakończył na drugiej rundzie. W kolejnych turniejach najdalej dotarł do półfinału w Indianapolis. Na US Open zakończył swój udział w trzeciej rundzie. Na Igrzyskach Olimpijskich po raz pierwszy w karierze zwyciężył z Federerem, pokonując go w ćwierćfinale. Był bardzo bliski zdobycia brązowego medalu, który jednak wywalczył Novak Djokovic. Blake zakończył sezon na 10. miejscu w rankingu ATP.

2009

Na Australian Open bez większych niespodzianek – Blake osiągnął czwartą rundę. Pierwszy finał rozegrał w Estoril, w którym przegrał z Albertem Montanesem. W Madrycie w trzeciej rundzie nie sprostał Federerowi, French Open zakończył w pierwszej rundzie. W Queen’s Clubie osiągnął drugi w sezonie finał. Tytuł wywalczył jednak faworyt gospodarzy – Andy Murray. Z kolejnego wielkoszlemowego turnieju, podobnie jak we Francji, odpadł w pierwszej rundzie. W Waszyngtonie i Montrealu nie wystąpił, a w Cincinnati zagrał tylko pierwszy mecz. Na US Open przegrał pojedynek o awans do czwartej rundy. W Szanghaju i Paryżu ulegał już w drugich rundach, kolejno z Rafaelem Nadalem i Andy Murrayem. W rankingu odnotował spory spadek i na koniec roku znalazł się ma 44. pozycji.

2010

Sezon zainaugurował w Brisbane, osiągając ćwierćfinał. Występ na Australian Open zakończył po przegranym meczu w drugiej rundzie. W turniejach w Indian Wells i Miami odnotował odpowiednio trzecią i drugą rundę. Jego udział w French Open wykluczyła kontuzja, której doznał w kwietniu. Powrócił do gry w Eastbourne, gdzie został wyeliminowany już w pierwszej rundzie. Z Wimbledonu odpadł na tym samym etapie. W Los Angeles przegrał pojedynek o półfinał, a na US Open w meczu o 1/8 finału nie sprostał Novakowi Djokoviciowi. Po tym turnieju Blake ogłosił, że zamierza na dłuższy czas zawiesić grę.

2011

Sezon 2011 zainaugurował występem w San Jose, gdzie doszedł do II rundy turnieju, gdzie przegrał z Milosem Raonicem. Dzięki dzikiej karcie udało mu się wystąpić w turnieju rangi Master Series w Indian Wells – przegrał jednak w II rundzie rozgrywek z Andym Roddickiem. W Miami udało mu się osiągnąć III fazę, gdzie przegrał z Djokovicem. W kwietniu wystąpił w turnieju challengerowym w Tallahassee, w trakcie którego przegrał z Donaldem Youngiem. W maju wygrał challengera w Sarasocie,  gdzie w finale spotkał się z Alexem Bogomolovem Jr. W trakcie Wimbledonu odpadł w pierwszej rundzie, w której przegrał z Marcosem Baghdatisem. W Winnetce, na zawodach challengerowych wygrał finałowe spotkanie z Bobbym Reynoldsem. W Waszyngtonie dotarł do III rundy turnieju, gdzie przegrał z Johnem Isnerem. W Cincinnati przegrał spotkanie o IV rundę z Rogerem Federerem. W trakcie II rudny turnieju US Open uległ Davidowi Ferrerowi w starciu o III rundę turnieju. W Sacramento dotarł do finału, który przegrał z Ivem Karlovicem. W Sztokholmie (ATP Tour) osiągnął półfinał, w którym nie udało mu się pokonać Jarkko Nieminema. Sezon 2011 zakończył z 59. lokatą rankingu ATP.

2012

Amerykanin dość późno otworzył nowy sezon, ponieważ dopiero w lutym. Blake zagrał w turnieju w Memphis, ale odpadł z niego już po pierwszej rundzie. Zaprezentował się wówczas słabiej od swojego rodaka Ryana Sweetinga. Miesiąc później kibice mieli okazję kibicować mu w Miami, lecz tu również nie udało mu się przebrnąć zwycięsko przez premierowy pojedynek zawodów. Pierwszym poważnym sukcesem tenisisty zza „Wielkiej Wody” w tym roku było zdobycie szóstego tytułu deblowego w karierze. Dokonał tego, wespół z Samem Querreyem, w Houston. Jeżeli chodzi o imprezy wielkoszlemowe, Blake nie notował raczej większych osiągnięć. W Paryżu i Londynie kończył swoją przygodę na inauguracyjnej fazie zasadniczej części czempionatów, a w Nowym Jorku zameldował się w trzeciej rundzie. W 2012 roku Amerykanin dotarł jeszcze do dwóch ćwierćfinałów – w Waszyngtonie i Tiburon – oraz, na początku października, triumfował w challengerze w Sacramento. Sezon zakończył na 129. pozycji klasyfikacji ATP.

CIEKAWOSTKI

• W roku 2005 otrzymał nagrodę ESPY za powrót do światowej czołówki tenisa.
• W 2007 roku wydał książkę, która opowiada o śmierci ojca tenisisty, załamaniu formy sportowej i powrocie do zawodowej gry.

James Blake dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiowania na Harvardzie. W swojej dotychczasowej karierze zdobył 10 tytułów singlowych w turniejach rangi ATP.