• Urodzony 1 stycznia 1982 roku w Cordobie (Argentyna)
• Zaczął grać w wieku 5 lat
• Status profesjonalny od 2000 roku
• Ma za sobą udaną karierę juniorską z tytułami wielkoszlemowymi. W 1998 roku był sklasyfikowany na 3. pozycji w singlu i na 6. w deblu w światowych rankingach juniorskich.

2000 – 2001

Pierwszy profesjonalny turniej ATP Tour rozegrał w Miami. Do turnieju głównego dostał się przez eliminacje, ale w pierwszej rundzie przegrał z Jimem Courierem. W sierpniu 2001 roku przystąpił do kwalifikacji do udziału w pierwszym w swojej karierze turnieju Wielkiego Szlema. Nalbandian pomyślnie je przeszedł, a w samym turnieju dotarł do trzeciej rundy. Na koniec 2001 roku został sklasyfikowany na 47. miejscu rankingu, a tym samym po raz pierwszy znalazł się w czołowej „50” seniorów.

2002

W trzecim roku zawodowej kariery udział w wielkoszlemowych turniejach rozpoczął już od Australian Open, gdzie doszedł do drugiej rundy. Na kolejnym turnieju w Buenos Aires osiągnął ćwierćfinał, a podczas debiutanckiego występu w Indian Wells dotarł do drugiej rundy. Sukces przyszedł w kwietniu, kiedy to Nalbandian wygrał swój pierwszy zawodowy turniej w Estoril. Na French Open możliwości awansu do czwartej rundy pozbawił go Marat Safin. Jednak na kortach Wimbledonu już osiągnął finał, ulegając jedynie Lleytonowi Hewittowi w meczu finałowym. Późniejsze turnieje nie były już tak owocne. W Montrealu Nalbandian doszedł do ćwierćfinału, w Cincinnati odpadł w pierwszej rundzie, podobnie jak w US Open. Drugi turniejowy tytuł wywalczył w Bazylei, eliminując po drodze Rogera Federera i Tima Henmana, natomiast w finale pokonał Fernando Gonzaleza. Ten sezon zakończył na 12. miejscu rankingu ATP.

2003

Na Australian Open poprawił swój wynik z poprzedniego roku – w tym sezonie odnotował ćwierćfinał. Na French Open zakończył swój udział już w drugiej rundzie, a na Wimbledonie w czwartej rundzie pokonał go Tim Henman. W Montrealu doszedł do finału, w którym nie sprostał Andy’emu Roddickowi. Ponownie obaj tenisiści spotkali się w meczu o finał na US Open. Roddick po raz kolejny wygrał z Nalbandianem, który tym samym zakończył turniej na etapie półfinału. W Bazylei nie udało mu się powtórzyć sukcesu z ubiegłego sezonu, niemniej jednak na drodze do finału zrewanżował się Roddickowi za porażkę na amerykańskich kortach. Na koniec roku 2003 był 8. w światowym rankingu, dzięki czemu po raz pierwszy wystąpił w Tennis Masters Cup.

2004

Na początek sezonu doszedł do ćwierćfinału w Melbourne na Australian Open. Na późniejszym turnieju w Monte Carlo, również osiągnął ćwierćfinał, a kolejny w Barcelonie. Do dalszego etapu dotarł w Rzymie, gdzie awansował do finału. Mecz o tytuł zakończył się jednak porażką Nalbandiana. Na kortach Rolanda Garrosa osiągnął półfinał. W dalszym awansie przeszkodził mu Gaston Gaudio. Ze startu na Wimbledonie zrezygnował. W Madrycie, w spotkaniu finałowym, uległ Maratowi Safinowi. W Bazylei zagrał trzeci finał w sezonie, który również zakończył się zwycięstwem przeciwnika – tym razem Czecha Jirija Novaka. Sezon zakończył na 9. pozycji w rankingu.

2005

Sezon rozpoczął się dla Nalbandiana ćwierćfinałem Australian Open. W Indian Wells osiągnął czwartą rundę, natomiast w Miami trzecią. W finale turnieju w Monachium jego przeciwnikiem był Andrei Pavel, którego pokonał, tym samym zdobywając swój kolejny tytuł. Na French Open grał do czwartej rundy. Po roku nieobecności powrócił na Wimbledon i zaszedł do ćwierćfinału. Ten samym wynik osiągnął później w trakcie US Open. W końcówce sezonu zagrał jeszcze półfinały w Madrycie i Bazylei. W tym roku po raz drugi znalazł się w imprezie Tennis Masters Cup. W fazie grupowej był drugi, zaraz za Rogerem Federerem. W finale całego turnieju spotkał się właśnie ze Szwajcarem, który tym razem musiał uznać wyższość Nalbandiana. Rok zakończył jako 6. tenisista świata.

2006

Nowy sezon Nalbandian rozpoczął od osiągnięcia półfinału Australian Open. W Indian Wells doszedł do czwartej rundy, a w Miami osiągnął kolejny w tym sezonie półfinał. W Estoril triumfował drugi raz w karierze po wygranym meczu z Nikolayem Dawidienko. W Rzymie dotarł do półfinału. Aby awansować, Nalbandian musiał wygrać spotkanie z Federerem, które jednak zostało rozegrane na korzyść Szwajcara. Na kortach Rolanda Garrosa doszło do ponownego pojedynku między tymi zawodnikami, który decydował o awansie jednego z nich do finału. Jednak Nalbandian kolejny raz nie sprostał Federerowi. Z kolei Wimbledon zakończył w trzeciej rundzie, a US Open na drugiej. W Madrycie znalazł się w kolejnym, w tym sezonie, półfinale, w którym poniósł porażkę w meczu z Federerem. Sezon zakończył na 8. miejscu w rankingu.

2007

W turniejach wielkoszlemowych rozgrywanych w Melbourne i na kortach Rolanda Garrosa, dochodził do czwartej rundy. Na londyńskim Wimbledonie doszedł do trzeciej rundy, podobnie jak na kortach w Nowym Jorku w trakcie US Open. Pierwszy tytuł w tym sezonie zdobył jesienią, wygrywając turniej w Madrycie. Droga do zwycięstwa nie była prosta – w ćwierćfinale musiał sprostać Rafaelowi Nadalowi, natomiast w finale w końcu udało mu się odnieść zwycięstwo w meczu z Federerem. Z tymi czołowymi zawodnikami spotkał się kolejny raz w Paryżu. Po drodze do finału wyeliminował Federera, a w walce o tytuł pokonał Nadala. Rok 2007 zakończył na 9. miejscu światowego rankingu.

2008

Nalbandian rozpoczął sezon od startu w Australian Open, ale odpadł już w trzeciej rundzie. W Indian Wells uzyskał ćwierćfinał, w Miami dotarł jedynie do drugiej rundy, a w Monte Carlo awansował do kolejnego w tym roku ćwierćfinału. Na French Open jednak grał tylko do drugiej rundy, a na Wimbledonie poszło mu jeszcze słabiej – odpadł w pierwszej rundzie. Latem wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich i dotarł do trzeciej rundy. W US Open osiągnął ten sam wynik co w Pekinie. Triumfował w Sztokholmie, po wygranym meczu finałowym z Robinem Soderlingiem. To było jego dziewiąte zwycięstwo w zawodowym turnieju. W Bazylei również znalazł się w finale, jednak Federer tym razem nie pozwolił mu wygrać spotkania. Kolejny finał odnotował w Paryżu, ale i tym razem poniósł porażkę przegrywając z Francuzem Tsongą. Na koniec roku był na 11. pozycji. Pierwszy raz od pięciu lat zakończył sezon poza czołowa dziesiątką.

2009

Rok rozpoczął od zwycięstwa w Sydney, gdzie w spotkaniu finałowym pokonał Fina Nieminena. Na Australian Open poniósł porażkę w drugiej rundzie. Zarazem był to jego jedyny turniej Wielkiego Szlema w tym sezonie. W Buenos Aires zagrał w półfinale, w Indian Wells doszedł do czwartej rundy a w Miami do drugiej. Turniej w Monte Carlo zakończył w trzeciej rundzie. W Barcelonie miał zmierzyć się z Rafaelem Nadalem o awans do półfinału, jednak nie podjął walki. Kontuzja biodra, której doznał, okazała się być na tyle poważna, że wykluczyła go z gry do końca sezonu. Na koniec roku Nalbandian odnotowuje spadek w rankingu na 64. pozycję.

2010

Po długiej nieobecności Nalbandian powrócił na kort w Buenos Aires. Znalazł się w ćwierćfinale, jednak poddał mecz. W Indian Wells otrzymał dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji, jednak przegrał już w drugiej rundzie. W Miami organizatorzy również wręczyli mu dziką kartę. Tym razem jego pogromcą okazał się Rafael Nadal, z którym spotkał się w trzeciej rundzie. W ćwierćfinale turnieju w Monte Carlo uległ Novakowi Djokoviciowi. Zrezygnował z występu na French Open i Wimbledonie. Ponownie zagrał w Waszyngtonie. W drodze do finału stracił tylko jednego seta w pojedynku ćwierćfinałowym. W decydującym spotkaniu pokonał Marcosa Baghdatisa, tym samym zdobywając tytuł pierwszy raz od triumfu w Sydney. Powrót na turnieje Wielkiego Szlema odnotował podczas US Open, gdzie doszedł do trzeciej rundy.

2011

Sezon 2011 rozpoczął od udziału w Auckland w ramach turnieju Heineken Open. Został on rozstawiony z numerem 6. i zdołał pokonać przeciwników, docierając aż do rozgrywki finałowej, w której przegrał z Davidem Ferrerem. W pierwszej rundzie wielkoszlemowego turnieju Australian Open zmierzył się z Lleytonem Hewittem. Pojedynek trwał nieco ponad cztery i pół godziny i zakończył się zwycięstwem Nalbandiana. W kolejnej fazie turnieju uległ Litwinowi, Ricardasowi Berankisowi. Po zawodach w Buenos Aires, gdzie udało mi się dojść do ćwierćfinału, doznał kontuzji mięśni, a także został zmuszony do wykonania operacji przepukliny. Z początkiem czerwca wrócił jednak do gry, uczestnicząc w turnieju w Queen’s. Udział w tej imprezie zakończył na trzeciej rundzie turnieju, w której został pokonany przez Fernando Verdasco. Podobna sytuacja spotkała go na Wimbledonie, gdzie uległ Rogerowi Federerowi. W trakcie turnieju US Open został pokonany w trzeciej rundzie rozgrywek przez Rafaela Nadala. Kolejnym turniejem Argentyńczyka było Tokio. Tam dotarł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Andy’m Murrayem. W Sztokholmie doszedł do ćwierćfinału, który oddał walkowerem Jamesowi Blake’owi z powodu kłopotów zdrowotnych. Rok 2011 zakończył z 64. lokatą w rankingu ATP.

2012

Pierwszym turniejem Nalbandiana w sezonie 2012 był Australian Open, w którym zdołał on dotrzeć do II rundy imprezy. Ostatecznie przegrał w pięciu setach z Johnem Isnerem. Następnie Argentyńczyk wystąpił w Sao Paulo, gdzie odpadł po walce z Filippo Volandrim. W Bueons Aires osiągnął półfinał, lecz w walce o awans do finału przegrał z Davidem Ferrerem.  W połowie marca dostał się z powrotem do zawodów z kategorii Master Series – Indian Wells. W ramach turnieju udało mu się zwyciężyć takich zawodników jak: Janko Tipserevic, Jo-Wilfried Tsonga. Przegrał jednak spotkanie z Rafaelem Nadalem. Na początku maja doszedł do półfinału turnieju w Belgradzie, który przegrał z Andreasem Seppim . Pod koniec tego samego miesiąca zagrał na kortach Roland Garrosa, gdzie odpadł po przegranym meczu z Adrianem Ungurem. W czerwcu dotarł do finału turnieju w Londynie (Queen’s), który rozgrywany jest na nawierzchni trawiastej. Był to pierwszy finał od dziesięciu lat na tego rodzaju nawierzchni. W trakcie trwania rozgrywki finałowej z Marinem Cilicem został on jednak zdyskwalifikowany z powodu niesportowego zachowania. Nalbandian nie zdołał nawiązać do dobrej gry w kolejnej ważnej imprezie. Argentyńczyk odpadł już w pierwszych meczach na Wimbledonie i Igrzyskach Olimpijskich, gdzie dwukrotnie trafiał na Janko Tipsarevicia. Dwukrotnie katem doświadczonego zawodnika okazał się również Tommy Haas, który odprawiał rywala w 1. rundzie imprez w Cincinnati i Toronto.

CIEKAWOSTKI

• W czasie kariery juniorskiej w roku 1998 wygrał US Open, pokonując w finale Rogera Federera.
• W 1999 roku został mistrzem Wimbledonu w deblu w parze ze swoim rodakiem Guillermo Corią.

David Nalbandian w swojej dotychczasowej karierze wygrał 11 turniejów rangi ATP Tour. Ponadto w 2005 roku został zwycięzcą Tennis Masters Cup. Jest reprezentantem swojego kraju w Pucharze Davisa, a także w Drużynowym Pucharze Świata.