Biomechanika to nauka o ruchu człowieka. Określa najbardziej efektywne ruchy, potrzebne do uderzeń.

Znajomość pojęcia  biomechaniki jest warunkiem koniecznym, żeby ulepszyć u danego tenisisty technikę uderzeń. Każdy trener pragnie ukształtować u swojego zawodnika „optymalną” metodę, czyli innymi słowy taką technikę, która pozwala łączyć w czasie wykonywanego uderzenia siłę i kontrolę, a przy tym w minimalny sposób naraża tenisistę na kontuzje. Bez wątpienia obecnie wzorem „optymalnej” techniki jest Roger Federer. Często obserwatorzy meczu Szwajcara zastanawiają się skąd u niego tyle siły, a zarazem precyzji przy uderzeniach. Oglądając Federera widać u niego niewiarygodną lekkość i swobodę uderzeń – jest to cecha prawdziwego mistrza. Warto również zaznaczyć, że w dotychczasowej karierze Federera wyjątkowo omijały kontuzję (zaledwie raz Szwajcar wycofał się z turnieju z powodu  niegroźnego nadciągnięcia mięśnia).

Poniżej przedstawię podstawowe biomechaniczne zasady tenisa:

Balans

Jest to umiejętność utrzymywania równowagi dynamicznie oraz statycznie. W praktyce podczas gry trener musi zwracać uwagę, czy gracz w trakcie  uderzenia utrzymuje tułów oraz głowę w linii prostej. Zachowanie ciała w równowadze daje zawodnikowi możliwość uderzenia precyzyjnej piłki nawet z trudnej sytuacji, ponadto pozwala wcześnie wrócić po uderzeniu na środek kortu.

Inercja

Prawo inercji mówi: „ciało będzie się znajdować w bezruchu lub w ruchu, dopóki nie podziała na nie siła zewnętrzna”, czyli bezwładność, siła oporu  . W praktyce należy przezwyciężyć siłę inercji podczas samego poruszenia się do piłki oraz podczas  szybkich zmian kierunku w czasie rozgrywania wymiany

Siła reakcji

„Każdy ruch jest wynikiem reakcji”. W czasie gry rozpoczynamy ruch poprzez nacisk nóg na ziemię. Bez tej czynności człowiek nie jest w stanie się poruszać! W tenisie szalenie istotny jest pierwszy krok, czyli wczesny start do piłki. W celu uzyskania dynamicznego startu musimy zgiąć kolana, czyli nacisnąć nogami na podłoże.

Moment

Jest to masa pomnożona przez prędkość. Wyróżniamy dwa rodzaje momentów:

- liniowy – przenosi masę ciała do przodu w kierunku danego uderzenia

- łukowy – tworzy się obrotem ciała ( praca skrętna tułowia, oraz biodra wykonywana przy uderzeniu)

Energia elastyczna

Energia, która zostaje wygenerowana w rezultacie napięcia mięśni. Napinając mięśnie kumulujemy w nich energię, którą następnie wkładamy w uderzenie. Warto zwrócić uwagę, że zawodnicy uderzają serwis, forhend, oraz bekhend w powietrzu. Wynika to właśnie z ogromnej siły, którą wytwarzają zawodnicy podczas przygotowania do uderzenia i skumulowaną energię wkładają w całe uderzenie.

Łańcuch koordynacji

Są to części ciała istniejące jako system ogniw, gdzie siła wytworzona jednym ogniwem jest przekazywana następnemu ogniwu. Optymalna koordynacja poszczególnych części ciała uczestniczących podczas uderzenia, pozwala na wytworzenie dużej prędkości. Szybkość uderzenia jest sumą prędkości wytworzoną przez poszczególne ogniwa. Ogniwa łańcucha:

- nogi

- biodra

- tułów

- ramię

- łokieć

- dłoń

Łańcuch koordynacji jest podstawą uzyskania u zawodników optymalnej techniki uderzeń, czyli:

- maksymalną siłę

- maksymalną kontrolę

- minimalne zmęczenie

- zapobieganie kontuzjom

Analizując efektywne wykorzystanie łańcucha koordynacji należy zwrócić uwagę na istotne elementy:

1. Ruch powinien się zaczynać od ziemi w górę (czyli od nóg aż po dłoń)
2. Ruch powinien przechodzić od większych elementów naszego ciała do mniejszych
3. Ruch powinien być zsynchronizowany i progresywny.

Najczęstszymi problemami w łańcuchu koordynacji są

- opuszczona część ciała – opuszczone ogniwo w  łańcuchu spowoduje, że całe uderzenie będzie mniej efektywne, czyli : mniejsza siła i kontrola, oraz zwiększa się obciążenie naszego ciała czasie uderzenia ( zwiększenie ryzyka kontuzji)

- brak synchronizacji- również spowoduje utratę siły, kontroli, oraz zwiększy ryzyko wystąpienia kontuzji

- niedostateczne wykorzystanie części ciała- rezultatem będzie brak optymalnej siły przy uderzeniu

- wykorzystanie zbyt wielu części ciała (zbędnych części ciała) – utrata kontroli przy uderzeniu