• Urodzona 17 czerwca 1980 roku w Lynwood (Stany Zjednoczone);
• Pierwsze kroki w tenisie zaczęła stawiać w wieku 4 lat;
• Status profesjonalny od 1994 roku;
• Jest zawodniczką, która zdobyła niekalendarzowego Wielkiego Szlema. Charakteryzują ją atletyczne przygotowanie oraz agresywny styl gry.

1994 – 1997

Zadebiutowała w profesjonalnym turnieju w Oakland, gdzie dotarła do drugiej rundy. Rok później, w tym samym mieście, osiągnęła swój pierwszy zawodowy ćwierćfinał. W 1996 największym sukcesem tenisistki była trzecia runda w Los Angeles, gdzie przegrała z ówczesną liderką rankingu - Steffi Graf. W sezonie 1997 odnotowała z kolei debiutancki występ w finale imprezy wielkoszlemowej. Miało to miejsce podczas US Open, w którym tytuł mistrzowski ostatecznie zgarnęła Martina Hingis. Po tym sukcesie awansowała do czołowej 50. rankingu WTA.

1998

W Oklahomie odniosła pierwsze turniejowe zwycięstwo, pokonując w finale Joannette Kruger. Ponadto triumfowała jeszcze w Miami, gdzie wygrała decydujące spotkanie z Anną Kurnikową. W trzech turniejach wielkoszlemowych dotarła do ćwierćfinałów (Australian Open, French Open i Wimbledon), a podczas US Open osiągnęła półfinał. W marcu znalazła się w pierwszej „10.” rankingu, by na koniec sezonu być już na piątej pozycji. Z siostrą Sereną odnotowała deblowe sukcesy w Oklahomie i Zurychu.

1999

Zwyciężyła w Oklahomie, Miami, Hamburgu, Rzymie, New Haven i Zurychu. W turniejach w Hannoverze, Stanford i San Diego osiągnęła finały. W Australian Open i Wimbledonie odnotowała ćwierćfinały, podczas US Open dotarła do półfinału, natomiast z French Open pożegnała się już w czwartej rundzie. Na koniec roku zamykała „topową” trójkę rankingu WTA. W deblu siostry Williams zdobyły tytuły w Hannoverze, a także w wielkoszlemowych French Open i US Open.

2000

W pierwszych miesiącach tego sezonu pauzowała z powodu kontuzji. Po powrocie na korty odniosła szereg zwycięstw, w tym również wielkoszlemowych. Triumfowała w Stanford, San Diego i New Haven. Po puchar sięgnęła także podczas Wimbledonu i US Open, za każdym razem odprawiając Lindsay Davenport. Ponadto zgarnęła złoto w Igrzyskach Olimpijskich w Sydney. W parze z Sereną wygrała w deblowym Wimbledonie, a także rywalizację o złoty medal Igrzysk w Sydney. Dzięki temu została drugą w historii zawodniczką, która na jednych Igrzyskach Olimpijskich zdobyła najwyższe laury, zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Sezon zakończyła  na 3. miejscu w światowym rankingu.

2001

Triumfowała w Miami, Hamburgu, San Diego oraz New Haven. Ponadto obroniła tytuły wywalczone przed rokiem w Wimbledonie i podczas US Open. Na londyńskich kortach w finale pokonała Justine Henin, natomiast w amerykańskim turnieju nie pozwoliła na wygraną swojej siostrze Serenie. W Australian Open uległa Martinie Hingis w pojedynku o finał, zaś z French Open niespodziewanie pożegnała się już w swoim meczu otwarcia. Kontuzje wykluczyły ją z wielu występów w tym sezonie.

2002

Na drodze do zwycięstwa była niepokonana w Gold Coast, Paryżu, Antwerpii, Ponte Beach, Stanford, San Diego i New Haven. Podczas Australian Open odnotowała ćwierćfinał. W pozostałych turniejach wielkoszlemowych osiągnęła finały, jednak za każdym razem nie udało jej się sprostać Serenie. W WTA Championships dotarła do półfinału. W parze z siostrą wygrała deblowy Wimbledon. W rankingu WTA była na 2. pozycji.

2003

Zdobyła tytuł w Antwerpii, gdzie odniosła zwycięstwo nad Kim Clijsters. Finały osiągnęła w Australian Open i Wimbledonie, jednak w obu uległa Serenie. W Warszawie mecz o tytuł przegrała z Amelie Mauresmo. Wraz z siostrą wygrała turniej rangi Wielkiego Szlema w Melbourne. Nękana kontuzjami pauzowała przez większość roku. Z tego powodu spadła poza pierwszą dziesiątkę rankingu.

2004

Po uporaniu się z urazami, powróciła na światowe korty i odniosła dwa zwycięstwa – w Charleston i Warszawie. Finały odnotowała w Berlinie i Stanford, a półfinał - w Los Angeles. Wielokrotnie kończyła udział w rozgrywkach w ćwierćfinale, w tym podczas wielkoszlemowego French Open. W pozostałych turniejach tej rangi nie osiągnęła nawet tego etapu.

2005

W finale Wimbledonu pokonała Lindsay Davenport, tym samym zostając trzeci raz w karierze triumfatorką tego turnieju. Ponadto wygrała rozgrywki w Stambule. Finały osiągnęła również w Antwerpii oraz Stanford, natomiast półfinał w Miami. Udział w US Open zakończyła w ćwierćfinale, podczas Australian Open odpadła w czwartej rundzie, a na French Open - w trzeciej. W drugiej części sezonu była bardzo często kontuzjowana. Ostatecznie została sklasyfikowana na 10. miejscu w rankingu.

2006

W dalszym ciągu dręczyła ją kontuzja, z powodu której pauzowała przez większość czasu. Podczas wielkoszlemowego Australian Open przegrała w premierowym spotkaniu, zaś w Wimbledonie nie przeszła trzeciej rundy. Najlepszy wynik, jaki osiągnęła w tym sezonie, odnotowała na kortach im. Rolanda Garrosa (1/4 finału). Po ostatnich rozgrywkach z Touru znajdowała się na 46. pozycji.

2007

Pierwszy występ w tym sezonie zaliczyła w Memphis, gdzie wygrała całą rywalizację. Mocnych nie było na nią również podczas wielkoszlemowych rozgrywek Wimbledonu. Została wówczas najniżej sklasyfikowaną i najniżej rozstawioną triumfatorką w historii turnieju. Tytuł zdobyła jeszcze w Seulu, w Tokio osiągnęła finał, a półfinały w Charleston, Nowym Jorku i Bangkoku. Z powodu kontuzji zrezygnowała jednak z udziału w mistrzostwach WTA, w których miała startować z 8. pozycji.

2008

Triumfowała w Zurychu, Dausze oraz - po raz piąty w karierze – w Wimbledonie. W finale wielkoszlemowej imprezy zdołała bowiem zatrzymać własną siostrę. Wyniku tego nie powtórzyła jednak w pozostałych najważniejszych turniejach tenisowych. Podczas Australian i US Open przegrała w ćwierćfinale, a na French Open – w trzeciej rundzie. W parze z Sereną zdobyła drugie złoto olimpijskie w deblowych rozgrywkach Igrzysk Olimpijskich. Na koniec roku była szóstą tenisistką świata.

2009

Zwycięstwa odniosła w Acapulco i Dubaju, ale nie poradziła sobie w finałach trzech innych turniejów – Bank of the West Classic, wielkoszlemowego Wimbledonu i kończącego sezon WTA Championships. Udział w US Open zakończyła na czwartej rundzie, a w Australian i French Open – na trzeciej. Nowy rok miała otwierać z 6. pozycji w rankingu WTA. W parze z Sereną zdobyła najważniejsze trofea w Melbourne, Londynie i Nowym Jorku.

2010

Obroniła tytuły w Dubaju i Acapulco, a w Miami i Madrycie osiągnęła finały. Podczas Australian Open i Wimbledonu dotarła do ćwierćfinałów, na kortach Rolanda Garrosa znalazła się w czwartej rundzie, natomiast w US Open przegrała mecz o finał. W grze podwójnej, razem z Sereną, zdobyła kolejne dwa wielkoszlemowe trofea – triumfowała w Melbourne i Nowym Jorku. Stale powracające kontuzje uniemożliwiły jej jednak starty w wielu innych ważnych wydarzeniach.

2011

Sezon zamknęła na 134. pozycji, co było skutkiem ponadpółrocznej absencji spowodowanej poważnymi problemami zdrowotnymi. Na jesieni zmagała się z syndromem Sjoegrena, którego objawami są osłabienie układu odpornościowego, zmęczenie i ból stawów. Ostatni mecz w Tourze rozegrała na początku września, w pierwszej rundzie wielkoszlemowego US Open. Pojedynek w drugiej oddała walkowerem Sabinie Lisicki. W ostatniej chwili wycofała się też ze startu w Australian Open. Natomiast w lutym, w deblu z Liezel Huber, zdobyła piąty punkt dla drużyny USA w rozgrywkach o Fed Cup przeciwko Białorusi.

2012

Z powodu problemów zdrowotnych, pierwszym turniejem głównego cyklu w nowym sezonie Amerykanki były zawody w Miami i Charleston, w których zanotowała ćwierćfinały. Pogromczyniami reprezentantki Stanów Zjednoczonych były kolejno Agnieszka Radwańska i Australijka Samantha Stosur. Do tego samego etapu dotarła również na kortach ziemnych Rzymie. W drugiej rundzie wielkoszlemowego French Open ponownie uległa najlepszej polskiej tenisistce. Na Wimbledonie Venus była nierozstawiona po raz pierwszy od 1997 roku. Przegrała w nim już w inauguracyjnym spotkaniu. Nie wyjechała z Londynu jednak bez sukcesu. Razem ze swoją siostrą Sereną triumfowała w grze podwójnej czempionatu. W finale Amerykanki poradziły sobie z Czeszkami Andreą Hlavackovą i Lucie Hradecką. Byłe liderki światowego rankingu wygrały również deblową część londyńskich Igrzysk Olimpijskich. Ponownie okazały się zbyt silne na duet naszych południowych sąsiadów. W sierpniu Venus zaliczyła półfinał imprezy w Cincinnati i pierwszą rundę US Open. Na zakończenie sezonu wygrała natomiast turniej 2012 BGL Luxembourg Open. W finale zwyciężyła Rumunkę Monicę Niculescu.

2014

Venus rozpoczęła sezon na 47. Pozycji. Amerykanka znakomicie zaprezentowała się w Auckland, gdzie dopiero w finale zatrzymała ją Serbka Ana Ivanovic. Doświadczona zawodniczka nie mogła liczyć na rozstawienie w Australian Open i już w pierwszej rundzie trafiła na Ekaterinę Makarową, z którą przegrała po trzech setach. Młodsza z sióstr Williams pierwszy tytuł w 2014 roku zdobyła pod koniec lutego na kortach w Dubaju – w drodze po trofeum pokonała m.in. Anę Ivanovic, Karolinę Woźniacką i Alize Cornet. W kolejnych turniejach prezentowała się przeciętnie i aż do sierpniowych zmagań w Stanford nie zaliczyła ani jednego ćwierćfinału. W imprezach wielkoszlemowych wypadła słabo – w drugiej rundzie French Open nie sprostała Annie Schmiedlovej, natomiast w trzeciej rundzie Wimbledonu przegrała po bardzo zaciętym spotkaniu z Petrą Kvitovą. Po ćwierćfinale w Stanford rozegrała znakomity turniej w Montrealu, dochodząc aż do finału. Warto podkreślić, że w półfinale pokonała swoją siostrę Serenę.  Po słabym występie w Cincinnati doszła do trzeciej rundy US Open. Na tym etapie imprezy prowadziła 5-3 w trzecim secie przeciwko Sarze Errani, jednak ostatecznie przegrała po tie-breaku. Tuż po ostatnim Wielkim Szlemie zameldowała się w finale w Quebec City, jednak nie zdołała pokonać Chorwatki Mirjany Lucic-Baroni. W końcówce sezonu zaprezentowała się słabo i osiągnęła trzecią rundę w Pekinie oraz pierwszą w Wuhanie. Rok ukończyła na 18. pozycji.

CIEKAWOSTKI

• W 1997 roku otrzymała tytuł „Debiutantki Roku”, a rok później została uznana przez „Tennis Magazine” za tenisistkę, która poczyniła największy postęp w ciągu roku.
• W tym samym roku została pierwszą, od 1958 roku, nierozstawioną uczestniczką finału wielkoszlemowego.
• W sezonie 2000 została zawodniczką roku. Ponadto razem z Sereną otrzymała nagrodę dla debla roku.
• Trzykrotnie biła rekordy najszybciej serwowanej piłki podczas turniejów wielkoszlemowych.

W swojej dotychczasowej karierze Venus Williams wywalczyła 43 tytuły w grze pojedynczej, wygrała 19 turniejów deblowych a także 2 turnieje w grze mieszanej. W 2002 roku została sklasyfikowana na 1. miejscu w rankingu WTA i przez 11 tygodni była jego liderką.