• Urodzony 28 marca 1985 roku w Lozannie (Szwajcaria)
• status profesjonalisty od 2006 roku

2002 - 2007

Wawrinka zdecydował się na zawodostwo w 2002 roku. Szwajcar miał wówczas 17 lat. Wawrinka szybko przebił się do czołowej setki rankingu ATP, a już w październiku 2006 roku znalazł się na 29. pozycji tego notowania.

Pierwszą próbkę swoich nieprzeciętnych umiejętności Szwajcar dał w 2007 roku podczas wielkoszlemowego Australian Open. Wawrinka odpadł co prawda w III rundzie po trzysetowym pojedynku z turniejową dwójką, Rafą Nadalem, ale już wtedy pokazał kilka świetnych zagrań ze swojego firmowego backhandu.

Niestety chwilę później reprezentant Helwetów nabawił się urazu prawego kolana, który wykluczył go z gry na trzy miesiące. Stanislas nie był w stanie pomóc swojej drużynie narodowej podczas ważnego spotkania Pucharu Davisa z Hiszpanią.

W 2007 roku podczas Roland Garros, Wawrinka już w II rundzie natrafił na rozstawionego z siódemką Ivana Ljubicicia. Szwajcar zmusił rywala do rozegrania czterech setów. W tym samym roku Wawrinka pokonał Guillermo Canasa i Juana Ignacio Chelę w drodze do finału imprezy w Stuttgarcie, gdzie lepszy był jednak ponownie Rafael Nadal.

2008

Prawdziwy przełom Wawrinka zanotował w 2008 roku, kiedy to po występie w finale turnieju Masters w Rzymie, awansował do top 10 rankingu ATP. Największy jego sukces nadszedł jednak w Pekinie, gdzie podczas Igrzysk Olimpijskich wywalczył złoty medal w grze podwójnej z Rogerem Federerem. Szwajcarski duet pokonał samych braci Bryanów. Stan zaliczył również IV rundę US Open.

2009

Stanislas pokrzyżował plany Rogera Federera w Monte Carlo, gdzie po wygranej z ówczesnym numerem dwa rankingu ATP przekreślił szanse na czwarty finał swojego rodaka z Rafą Nadalem właśnie w Monako. Wawrinka słabo spisał się w Roland Garros, gdzie odpadł już w III rundzie z Nikołajem Dawydienką. Na Wimbledonie Szwajcar odprawił w III rundzie Jesse Levine, który w meczu otwarcia wyeliminował Marata Safina. Wówczas The Sunday Times pisało o grze Szwajcara w taki sposób:

To bardzo dziwny zawodnik. Niewątpliwie utalentowany, ale słaby wydolnościowo, a do tego po prostu niezdarny.

2010

Wawrinka rozpoczął rok od występu w finale Chennai Open. Była to piąta kolejna porażka Szwajcara w meczach o tytuł. Stan wystąpił w III rundzie Australian Open. W kwietniu przerwał natomiast ponad trzyletnią posuchę i zgarnął koronę w Casablance. Szwajcar zagrał jeszcze w ćwierćfinale w Rzymie, zaś podczas Roland Garros odpadł w IV fazie turnieju. Po nieudanych występach i zaskakującej porażce w meczu otwarcia na wimbledońskiej trawie, Wawrinka rozstał się ze swoim trenerem, który prowadził go od ósmego roku życia. Szwajcar nawiązał współpracę z Peterem Lundgrenem. To wyszło mu wyraźnie na dobre i doprowadziło go do ćwierćfinału w US Open.

2011

Stanislas zaczął rok w imponującym stylu. Szwajcar na drodze do tytułu w Chennai pokonał między innymi Tomasa Berdycha. Później zagrał w 1/4 finału Australian Open i III rundzie Roland Garros. W obu spotkaniach lepszy był Roger Federer. Stan tak jak rok wcześniej, słabo spisał się w Londynie, gdzie zanotował zaledwie II rundę. Na tym samym etapie pożegnał się również z rywalizacją w Nowym Jorku. We wrześniu rozstał się ze swoim trenerem i dokończył rok bez stałego szkoleniowca.

2012

Wawrinka nie powtórzył sukcesu sprzed roku i już na ćwierćfinale zakończył zmagania w Chennai. Nieco gorzej niż przed rokiem spisał się również w AO, gdzie zanotował III rundę. Później udało mu się awansować do półfinałów w Acapulco i Estoril. W międzyczasie zagrał również w ćwierćfinale w Monte Carlo. Szwajcar zagrał również w IV rundzie Roland Garros.

Wawrinka zanotował następnie serię słabych występów i porażke w I rundzie na Wimbledonie, w Gstaad i podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie, gdzie był chorążym swojej narodowej drużyny. Następnie udało mu się zagrać w 1/2 finału w Cincinnati, zaś w Nowym Jorku wystąpił w IV rundzie.

2013

Na początku sezonu nic nie zapowiadało prawdziwej eksplozji talentu Stanislasa Wawrinki. Doświadczony tenisista rozpoczął rok od przeciętnego występów w Chennai. Później po fantastycznym, wyczerpującym boju obszedł się smakiem przegrywając w IV rundzie Australian Open z Novakiem Djokoviciem. Szwajcar wystąpił później w finale imprezy w Buenos Aires, ale średnio spisał się w Indian Wells oraz całkowicie odpuścił sobie wyjazd do Miami. Wawrinka wrócił do gry w Casablance, gdzie przegrał w półfinale. To była jednak przystawka do głównego dania, które Stanislas zaserwował kolejno w Monte Carlo (1/4 finału), Oeiras (zwycięstwo), Madrycie (finał) i Roland Garros (ćwierćfinałowa porażka z Rafą Nadalem). Mimo dobrego prognostyku jakim był finał w s-Hertogenbosch, sezon na kortach trawiastych okazał się dla Szwajcara fatalny. Wawrinka przegrał już w I rundzie Wimbledonu. Słabe występy w Montrealu i Cincinnati reprezentant Helwetów w końcu powetował sobie w US Open. W Nowym Jorku udało mu się zagrać w półfinale, gdzie ponownie rywalem nie do przejścia okazał się być Djokovic. Stan uparcie walczył o miejsce w czołowej ósemce światowego notowania i konsekwentnie gromadził punkty za ćwierćfinały w Szanghaju i Paryżu. Wawrinka rzutem na taśmę zapewnił sobie awans do ATP World Tour Finals i w Londynie spisał się rewelacyjnie, przegrywając jedynie z Rafą Nadalem i Novakiem Djokoviciem.

2014

Stanislas Wawrinka w 2013 roku na stałe zagościł do czołowej 10 rankingu, ale to kolejny sezon był przełomem w jego karierze. Początek 2014 roku to zdecydowanie najlepszy okres w dotychczasowej przygodzie z tenisem szwajcarskiego tenisisty. Stan najpierw pewnie triumfował w Chennai, gdzie jak się później okazało świetnie przygotował się do Australian Open.

W Melbourne zanotował fantastyczną serię, którą zwieńczył pierwszym w karierze tytułem wielkoszlemowym, pokonując na drodze do mistrzostwa dwóch najlepszych wówczas tenisistów globu, Novaka Djokovicia i Rafę Nadala. Szwajcar już jako trzeci tenisista globu przystępował do imprez Masters w Indian Wells i Miami, jednak tam widać było efekty chucznego świętowania, gdyż dwukrotnie zagrał w IV rundzie. W międzyczasie Wawrinka stanowił również o sile swojej narodowej reprezentacji w Pucharze Davisa.

Stanislas w wielkim stylu zainaugorował zmagania na mączce, gdzie w Monte Carlo pokonał w finale swojego rodaka, Rogera Federera. Jak się później okazało były to złego dobre początki, gdyż w Madrycie, Rzymie i Paryżu Wawrinka wygrał tylko raz, notujac między innymi kompromitującą wpadkę w I rundzie Roland Garros.

Szwajcar nieco lepiej spisał się na trawie, na której awansował do półfinału w Queens i ćwierćfinału Wimbledonu, w którym uległ późniejszemu finaliście, Rogerowi Federerowi. Po powrocie na korty twarde, zagrał w III rundzie w Toronto, ćwierćfinale w Cincinnati i także 1/4 finału w US Open.

Do końca roku grał już zdecydowanie w kratkę, przegrywając szybko w Tokio, Bazyleii, Szanghaju i Paryżu. Gdy wydawało się, że w ATP World Tour Finals będzie chłopcem do bicia, Wawrinka znów się zmotywował i wygrał dwa spotkania, co dało mu awans do półfinału. Kolejnym przełomowym sukcesem było natomiast historyczne zwycięstwo Szwajcarów w Pucharze Davisa, którego Wawrinka do spółki z Federerem był ojcem.