• Urodzony 24 lutego 1981 w Adelajdzie (Australia)
• Pierwszy raz zetknął się z tenisem w wieku 3 lat, a w wieku 13 lat podjął decyzję, że chce uprawiać ten sport zawodowo
• Status profesjonalny od 1998 roku
• Najwyżej sklasyfikowany zawodnik z Australii, reprezentujący swój kraj w Pucharze Davisa i Drużynowym Pucharze Europy.

1997 – 1998

Pierwszy start w zawodowym Tourze Lleytona miał miejsce podczas Australian Open. Mający wtedy niespełna 17 lat Hewitt, został najmłodszym tenisistą w historii Wielkiego Szlema. Przeszedł eliminacje, jednak przegrał mecz w pierwszej rundzie. Pierwszy tytuł rozgrywek ATP Tour wywalczył w 1998 roku w Adelajdzie. W drodze do finału pokonał m.in. Andre Agassiego, a w decydującym spotkaniu Jasona Stoltenberga. W Australian Open, tak jak przed rokiem, osiągnął jedynie pierwszą rundę. Również w tym sezonie wystąpił w pierwszym turnieju rangi Masters Series, w Indian Wells i Miami. Jego udział w tych zawodach kończył się w pierwszych rundach. Rok zakończył bardzo blisko pierwszej setki światowego rankingu – był na 113. pozycji.

1999

Sezon rozpoczął od drugiego z rzędu awansu do finału w Adelajdzie. Nie udało mu się jednak obronić tytułu. Na Australian Open odpadł w drugiej rundzie, ale w Scottsdale odnotował kolejny finał w sezonie. Drugi tytuł w karierze zdobył w Delray Beach, zwyciężając z Xavierem Malisse. Tego roku zadebiutował również na French Open, ale przegrał w pierwszej rundzie z Martinem Rodriguezem. Na kortach Queen’s Clubu doszedł do półfinału, w którym nie sprostał Pete’owi Samprasowi. Na Wimbledonie dotarł do trzeciej rundy, a podczas US Open powtórzył ten sam wynik. W Lyonie awansował do finału, dzięki pokonaniu m.in. Rogera Federera, jednak przegrał mecz o mistrzostwo. Na koniec sezonu został sklasyfikowany jako 24. tenisista świata.

2000

Rok zaczął od triumfu w Adelajdzie, wygrywając ze swoim pogromcą z poprzedniego sezonu. Drugie zwycięstwo odniósł w Sydney. Na Australian Open lepiej niż rok wcześniej – udało mu się dojść do czwartej rundy. W marcu triumfował w Scottsdale, pokonując w finale Tima Henmana. W Miami osiągnął pierwszy w karierze półfinał turnieju rangi Masters Series. W pojedynku o finał kolejny raz musiał uznać wyższość Pete’a Samprasa. W Rzymie doszedł do półfinału, a na French Open odnotował czwartą rundę. Na kortach londyńskiego Queen’s Clubu, w finale ponownie spotkał się z Petem Samprasem. Tym razem wygrał mecz. Wimbledon zakończył się dla Hewitta już w pierwszej rundzie. Podczas rozgrywek w Indianapolis uległ w pojedynku o finał, a na wielkoszlemowym US Open w półfinale zmierzył się z Samprasem, który tym razem pokonał Hewitta. Rok zakończył na 7. pozycji rankingu.

2001

W Adelajdzie został wyeliminowany już w ćwierćfinale, po przegranym meczu z Tommym Haasem. W Sydney udało mu się obronić tytuł, pokonując Magnusa Normana. Na wielkoszlemowym turnieju rozgrywanym w Melbourne, przegrał pojedynek o czwartą rundę. W Scottsdale, Indian Wells i Miami osiągnął półfinały. Na kortach Rolanda Garrosa, w ćwierćfinale imprezy, lepszy od niego okazał się Juan Carlos Ferrero. Triumfował za to w Queen’s Clubie, po wygranej nad Timem Henmanem. Wimbledon z kolei ukończył w 1/8 finału. W Montrealu doszedł do drugiej rundy, a w Cincinnati znalazł się w półfinale. Podczas US Open zdobył swój pierwszy wielkoszlemowy tytuł. W finałowym pojedynku pokonał Pete’a Samprasa. Sezon ukończył na 1. miejscu w rankingu.

2002

Nowy rok zaczął od porażki w pierwszej rundzie Australian Open. Triumfował za to, po wygranym meczu z Andre Agassim, w San Jose. W Indian Wells odniósł kolejny sukces, pokonując w meczu finałowym Tima Henmana. W Miami znalazł się w półfinale, w którym jednak lepszy okazał się Roger Federer. W Monte Carlo odpadł z rywalizacji już w pierwszej rundzie, a French Open  ukończył na etapie 1/8 finału. Trzeci raz zwyciężył w Queen’s Clubie, pokonując Henmana, a podczas Wimbledonu zdobył swój drugi tytuł rangi Wielkiego Szlema, wygrywając decydujące spotkanie z Davidem Nalbandianem. W półfinale US Open zmierzył się po raz kolejny z Agassim, którym tym razem okazał się lepszy i wygrał to spotkanie.

2003

Sezon rozpoczął się od 1/8 finału wielkoszlemowego turnieju w Melbourne. Następnie Hewitt wywalczył dwa tytuły – w Scottsdale i w Indian Wells. W Hamburgu doszedł do trzeciej rundy, a na kortach Rolanda Garrosa powtórzył ten sam wynik. W Londynie zmagania o czwarty tytuł na kortach Queen’s Clubu, zakończył w ćwierćfinale. Nie udało mu się również obronić tytułu w trakcie Wimbledonu. Odpadł niespodziewanie już w pierwszej rundzie. Drugi raz w historii tego turnieju zdarzyło się, aby zawodnik broniący tytułu odpadł w pierwszej rundzie. Na US Open z kolei dotarł do ćwierćfinału. Był to ostatni jego turniej w tym roku. Na koniec sezonu uplasował się na 17. pozycji rankingu ATP.

2004

Kolejny rok zainaugurował w Sydney i został triumfatorem rozgrywanego tam turnieju. Podczas Australian Open został wyeliminowany z rywalizacji na etapie 1/8 finału, gdy przegrał mecz z Rogerem Federerem. W Rotterdamie, w pojedynku finałowym, pokonał Juana Carlosa Ferrero.  W Hamburgu dotarł do półfinału, w którym uległ światowemu liderowi - Federerowi. Na French Open drugi raz w karierze osiągnął ćwierćfinał. W turnieju w Queen’s Clubie, w półfinałowym spotkaniu, przegrał z Andy’m Roddickiem. Na kortach Wimbledonu kolejny raz w sezonie spotkał się z Federerem. Mecz o awans do półfinału zakończył się na korzyść Szwajcara. W Waszyngtonie i Long Island nie tylko doszedł do finału, ale także wygrał oba turnieje. W Cincinnati, w decydującym o mistrzostwie spotkaniu, nie sprostał Agassiemu. Na US Open również uzyskał finał, po drodze nie tracąc ani jednego seta. Mecz o mistrzostwo rozegrał z Federerem, który później okazał się zwycięzcą całego turnieju. Na koniec roku znalazł się w pierwszej trójce rankingu – zaraz za Federerem i Roddickiem.

2005

Nowy sezon rozpoczął ćwierćfinałem w Adelajdzie, natomiast w Sydney triumfował po raz czwarty w karierze. Na Australian Open odnotował dotychczas swój największy sukces w tym turnieju. Znalazł się w finale jako pierwszy Australijczyk od 17 lat. Spotkanie zakończyło się zwycięstwem przeciwnika – Marata Safina. Później znalazł się w finale imprezy w Indian Wells, jednak i tym razem uległ przeciwnikowi, którym był Roger Federer. Kontuzja nie pozwoliła mu na występ na French Open. Na kort powrócił w Queen’s Clubie, gdzie osiągnął ćwierćfinał, a na londyńskim Wimbledonie awansował do półfinału, w którym to przegrał z Federerem. W Cincinnati dotarł do kolejnego półfinału w sezonie, jednak tym razem uległ Roddickowi. Do ponownego spotkania między Hewittem a Federerem doszło przy okazji meczu decydującego o finale US Open. Powtórzyła się sytuacja z Wimbledonu, kiedy to Szwajcar odniósł zwycięstwo. W Bangkoku doszedł do ćwierćfinału, jednak uraz jakiego doznał spowodował rezygnację z dalszego udziału w tej imprezie. Sezon zakończył na 4. miejscu.

2006

Sezon zainaugurował w Sydney, gdzie uzyskał ćwierćfinał. W Australian Open nie powtórzył ubiegłorocznego sukcesu i odpadł w drugiej rundzie. W San Jose i Las Vegas osiągnął finały, jednak najpierw poniósł porażkę z Andy Murrayem, a następnie z Jamesem Blake’iem. Z French Open w czwartej rundzie wyeliminował go Rafael Nadal. Sukces przyszedł na kortach w Queen’s Clubie – do zwycięstwa doszedł pokonując m.in. Rafaela Nadala, Tima Henmana i Jamesa Blake’a. Na drodze Hewitta do awansu w trakcie Wimbledonu stanął Marcos Baghdatis, z którym przegrał mecz ćwierćfinałowy. W Waszyngtonie zawody ukończył w ćwierćfinale, natomiast jego udział w US Open był niepewny z powodu kontuzji. Ostatecznie wystąpił w tym turnieju, jednak w ćwierćfinale uległ Roddickowi. Rok zakończył na 20. pozycji rankingu.

2007

Hewitt rozpoczął rok od wielkoszlemowego Australian Open, gdzie dotarł do trzeciej rundy. Pierwsze zwycięstwo w tym sezonie odniósł w Las Vegas. W Hamburgu doszedł do półfinału, w którym pokonał go drugi tenisista świata - Rafael Nadal. Na kortach Rolanda Garrosa zagrał jeszcze w 1/8 finału, jednak na jego drodze ponownie pojawił się Nadal, który wygrał z nim kolejny mecz. Na Wimbledonie, tak jak w paryskim turnieju, osiągnął 1/8 finału. Pogromcą Hewitta okazał się Novak Djokovic. Podczas US Open zakończył swój udział już w drugiej rundzie. Na zakończenie sezonu był sklasyfikowany jako 21. zawodnik świata.

2008

Sezon rozpoczął w Adelajdzie, gdzie w ćwierćfinale poniósł porażkę z Tsongą. Na Australian Open przegrał mecz 1/8 finału z późniejszym triumfatorem – Novakiem Djokoviciem. W Indian Wells doszedł do czwartej rundy. Podczas French Open zmierzył się z Davidem Ferrerem, który wygrał mecz, a Hewitt tym samym zakończył swój udział osiągając trzecią rundę. W Queen’s Clubie mecz o półfinał zagrał z Novakiem Djokoviciem, który wygrał z Australijczykiem. Podczas Wimbledonu, w 1/8 finału, przegrał z Rogerem Federerem. W drugiej fazie Igrzysk Olimpijskich w Pekinie uległ Rafaelowi Nadalowi. Był to zarazem ostatni występ zawodnika w tym sezonie. Przyczynił się do tego kontuzja tenisisty. Ostatecznie rok zakończył na 67. miejscu w rankingu ATP.

2009

Nowy rok rozpoczął od turnieju w Sydney, gdzie udało mu się dojść do półfinału. W Australian Open poniósł porażkę już w pierwszej rundzie. W Memphis przegrał półfinałowe spotkanie z Roddickiem, natomiast w Indian Wells i Miami odpadał w drugich rundach. Z kolei w Houston odniósł kolejne zwycięstwo w karierze, nie tracąc przy tym ani jednego seta. Na French Open dotarł do trzeciej rundy. W meczu o awans nie sprostał Nadalowi. W londyńskim Queen’s Clubie dotarł ponownie do trzeciej rundy, tym razem uległ jednak  Roddickowi. Na Wimbledonie ponownie spotkał się z Roddickiem, jednak stawką meczu był już awans do półfinału. Rozgrywka zakończyła się zwycięstwem Amerykanina. W Waszyngtonie dotarł do trzeciej rundy, w Montrealu odpadł na starcie, a w Cincinnati osiągnął ćwierćfinał. Na US Open, w trzeciej fazie turnieju, przegrał mecz z Federerem. Na koniec sezonu był sklasyfikowany na 22. pozycji rankingu tenisistów.

2010

Sezon otworzył turniejem w Sydney, jednak w ćwierćfinale przegrał z Marcosem Baghdatisem. Na Australian Open, aby przejść do ćwierćfinału, musiał wygrać z Federerem. Hewitt poniósł porażkę. Po tym turnieju przeszedł operację, która wyeliminowała go z gry aż do występu w Houston. Miał tam bronić tytułu wywalczonego przed rokiem, jednak przegrał mecz decydujący o wejściu do półfinału. W Barcelonie i Rzymie osiągał drugie rundy. W meczu o 1/8 finału French Open, zmierzył się z Rafaelem Nadalem, który wygrał to spotkanie. W tym sezonie zagrał swój premierowy turniej w Halle i został jego triumfatorem. W finale pierwszy raz od długiego czasu pokonał Rogera Federera. W czwartej rundzie Wimbledonu uległ Novakowi Djokoviciowi. W Atlancie, Waszyngtonie i Cincinnati doszedł do drugiej rundy, natomiast na US Open przegrał już w pierwszym meczu.

2011

Rok 2011 Hewitt rozpoczął od porażki w pierwszej rundzie wielkoszlemowego Australian Open. Jego inauguracyjnym rywalem był, rozstawiony z numerem dwudziestym siódmym, David Nalbandian, który triumfował przy wyniku 3-6  6-4  3-6  7-6(1)  9-7. W lutym udało mu się dotrzeć do ćwierćfinału zawodów w San Jose. Wówczas lepiej od niego zaprezentował się Argentyńczyk Juan Martin del Potro. W tym samym miesiącu dotarł jeszcze do ćwierćfinału w Memphis, gdzie przegrał z Andy’m Roddickiem. Kolejnym turniejem z udziałem Hewitta, był marcowy czempionat w Indian Wells. Odpadł tam jednak już po pierwszym starciu. Tuż po tym występie przeszedł operację stopy, a powrót do gry zapowiedział na French Open. Dzień przed tą wielkoszlemową imprezą doznał kontuzji kostki, co uniemożliwiło mu start w Paryżu. W czerwcu dotarł do ćwierćfinału w Halle, gdzie przegrał z Philippem Kohlschreiberem. Uraz stopy zmusił Australijczyka do przerwania występu w Eastbourne już na pierwszej rundzie. Powrócił jednak na wielkoszlemowy Wimbledon, w którym swój występ zakończył, po porażce z Robinem Soderlinigiem, na drugiej rundzie. W lipcu Hewitt zaprezentował się jeszcze w Atlancie. W drugim starciu lepiej od niego zaprezentował się Rajeev Ram. Z powodu ponownego urazu stopy, nie zobaczyliśmy go podczas turnieju w Waszyngtonie. Ostatnim czempionatem, w którym wystąpił Australijczyk w 2011 roku, był sierpniowy turniej w Winston-Salem, zakończony jego porażką w pierwszej rundzie. Dalsze zmagania w tym sezonie uniemożliwiła mu przewlekająca się kontuzja stopy.

2013

Hewitt rozpoczął sezon od fatalnych występów w rodzimej Australii. Doświadczony tenisista zagrał w II rundzie w Brisbane i już w pierwszym meczu pożegnał się z Australian Open. Późniejsze występy też nie przyprawiały mu wielkich powodów do dumy. Najlepszym osiągnięciem Lleytona była III runda w Indian Wells.

Kolejny turniej wielkoszlemowy i kolejna porażka w I rundzie. Tym razem w Roland Garros lepszy okazał się Gilles Simon. Warty odnotowania jest natomiast występ Hewitta w Queens, gdzie Australijczyk zagrał w półfinale. Wimbledon to równie szybka porażka co wcześniej - II runda.

Lleyton w końcu złapał właściwy rytm w Newport i Atlancie, gdzie zagrał kolejno w finale i półfinale, co pozwoliło mu awansować na 57. pozycję w rankingu. Warty odnotowanai był również jego występ w IV rundzie US Open i zwycięstwo w Pucharze Davisa w meczu z Polską, które przekreślilo nasze szanse na awans do World Group.

CIEKAWOSTKI

• Został nagrodzony za występ w turnieju gwiazd nazwanym „Gramy o lepsze jutro”, dochód z którego został przeznaczony na pomoc ofiarom tsunami.

Lleyton Hewitt zadebiutował podczas wielkoszlemowego Australian Open. Sukcesy na turniejach tej rangi odniósł w 2001 roku na US Open, a rok później na Wimbledonie. Łącznie wygrał 28 zawodów z cyklu ATP Tour.